The Knight of the Night

Lieve Dimitri, op het moment van schrijven is het een week na jouw 'partijtje' in Paradiso. Maar ik weet zeker dat als iemand nu op het Leidseplein met één oor op een tramrails zou gaan liggen (op eigen risico uiteraard), dan zou die persoon heel in de verte nog steeds flarden van jouw ridderlijke jubileum set van 1e Paasdag 2024 kunnen horen.

Met dank aan Peter Huesken voor het 'lenen' van dit schitterende filmpje, dat hij tijdens 40 jaar Dimitri maakte in Paradiso op 31 maart 2024.

Toen ik op 2e Paasdag 's middags thuis kwam van jouw 'feestje' (ik had een hotel genomen in A'dam), ging ik meteen op zoek naar die foto van jou en mij in een Newyorkse platenzaak. Het moet ergens in 1996 zijn geweest dat Diesel een store op Lexington Avenue opende met een feestje, waarvoor Manhattan's rich & famous was uitgenodigd. Jij moest daar draaien en Glenn Balak van Diesel had mij uitgenodigd, zodat ik er een verhaal over kon schrijven. Dat was 26 jaar geleden. Maar belangrijker, zeker in het kader van jouw jubileum, is de vraag: waar waren we 40 jaar geleden?

Eind maart en begin april '84 moet ik bezig zijn geweest met het feest ter ere van het éénjarig bestaan van Playboy Nederland. Ook was ik als medebedenker van het meidentrio Centerfold druk in de weer met die act. Allemaal voor de bühne. Kijk mij eens interessant zijn!

Nee, dan jij. Jij was in 1984 zeventien jaar toen je in de feestzaal van cafe/restaurant De Heer van Jericho in Heerhugowaard draaide. Aan het Parool vertelde je: 'Je moest een beetje gek zijn om de muziek te verzorgen: de dj was, in tegenstelling tot de barman, helemaal niet cool. Je stond ergens in de hoek.” Ik probeer me voor te stellen hoe die feestzaal in Heerhugowaard eruit zag. Het café/restaurant waar de zaal bij hoorde, was in boerenstijl ingericht. Kreeg je ook veel verzoeknummers? Kan niet anders. En al die ontberingen nam je voor lief. For the love of music.

Begin jaren negentig begon ik uit te gaan zoals we uitgaan nog steeds min of meer kennen en was jij al een magische naam in deze nieuwe elektronische en pijlsnel groeiende wereld. Ook internationaal. Ik herinner me dat ik een bekende Engelse Dj voor het eerst van Schiphol haalde en hij in de auto toegaf dat hij nagenoeg niets over Nederland wist. Hij voegde er aan toe: 'Behalve dan dat jullie windmolens, houten klompen en Dj Dimitri hebben.'

Ik weet waarom iedereen op de dansvloer de handen omhoog deed. Om ruimte te besparen. Foto van de beste nightlife fotograaf van Nederland, Dennis Bouman.

Na 1984 en 1997 zijn we back to the future van 2024. Maar als we Paradiso, jouw feest binnen lopen, moet ik toch weer denken aan wat ik 26 jaar geleden heb geschreven voor het magazine Los (gemaakt door Wim Spijkers van Nieuwe Revu). Uit dat artikel:

Op een middag zat ik na een zware nacht met dance-vrienden na te zweven in een coffeeshop op de Amsterdamse Zeedijk. Ik zei tegen ze: “Ik ben de oudste van jullie. Wat is mijn toekomst? Dat ik straks in een rolstoel langs de dansvloer sta. Eén van jullie komt naar me toe, tilt me uit de rolstoel en probeert op de maat van de muziek met me te wiegen. Er loopt een straaltje kwijl langs mijn mond. Schrikken jullie niet van zo’n gedachte?” Er werd oorverdovend nagedacht. Toen trok één van hen zijn schouders op en zei: “Het kan altijd erger.”

Of misschien wel minder erg. Want hier sta ik in Paradiso op mijn 67e. Ik zit niet in een rolstoel, en ik leun ook niet op een stok of rollator. Nadat jij op het podium door loco burgemeester Touria Meliani geridderd bent in de Orde van Oranje Nassau (ik had mijn bril niet op en ik dacht even dat burgemeester Halsema naast je stond met een gefacelift hoofd) begint het feest pas goed. Met jouw wereldset. De eerste track die je laat horen, heeft geen beat, maar bouwt zo dynamisch op dat de Paradiso op z'n grondvesten lijkt te schudden. En vervolgens is het zes uur lang gaan en nog eens gaan met die banaan.

In mijn Nachtboek column voor de Bassic Groove schreef ik in de jaren negentig: 'Ooit vroeg ik aan Dj Dimitri wat de reden was dat ik zo verslaafd ben aan dansmuziek. Ik begreep namelijk helemaal niks meer van mezelf. Zonder na te denken, zei hij: ' De energie.'

Alles en iedereen op deze middag en avond lijkt te zijn doordrenkt van de energie van jouw set. Het soort energie dat verbindt. Want dat is volgens mij de echte reden waarom je bent geridderd. Natuurlijk ook omdat je van onschatbare waarde voor het ontstaan van een genre bent geweest, dat volgens de schrijvende pers van toen sneller zou verdwijnen dan het geluid (een voorspelling die niet helemaal uit is gekomen, weten we 35 jaar later). Maar wat volgens mij echt jouw verdienste is, is dat je al vier decennia lang mensen met elkaar verbindt. En die verbinding kun je op deze historische avond bijna vastpakken. Iedereen van toen de RoXY nog booming en niet burning was, leek er te zijn vanavond. En wie niet aan het dansen was en in de catacomben een bekende van lang geleden tegen kwam, ontstond er een gesprek alsof ze elkaar gisteren nog voor het laatst gesproken hadden. Dat ondervond ik zelf ook. Andrea, Gert, Renske, Marleen, Marcel, Eelko, Reina, Danielle uit Curaçao, Ruud, Richard, Batul, Steve, Brian, Arjan, Bart, Daisy, Barbara, Dirk, Natascha en zo kan ik nog wel even doorgaan met mensen noemen die ik zag en sprak. Ik kreeg zelfs nog een hand van Joost. Die had ik niet zien aankomen.

Met de klok mee: Renske, Brian S, Batul, Steve Rachmad en Ruud de Wild.

Jouw gave om mensen te verbinden, begon zelfs al voor het feest in Paradiso. Mooi verhaal. In 2019 had ik op Loveland een leuk gesprek met alleskunner Renske van Kollenburg. Zoek haar maar eens op Google en dan sta je versteld van wat deze jonge auteur, presentatrice, podcastmaker, producer van dance etc. allemaal heeft gedaan en doet. We spraken af om eens verder te kletsen bij de koffie of thee. Elke keer kwam er iets tussen, waardoor deze koffiedate in het Guinness World Book Of Records thuis hoort als langst lopende afspraak ooit. Maar vijf jaar later was het dan zover. En het is geen toeval dat dit gebeurde op de middag van jouw jubileumfeest. We zaten zo diep in gesprek dat we vergaten dat het al bijna vijf uur was en we in Paradiso wilden zijn. En wat te denken van Batul, founder van het internationaal vermaarde sieradenmerk Buddha to Buddha. Ook wij wilden al een tijdje met elkaar afspreken. En ook die afspraken gingen op het laatste moment niet door. En we wonen ook nog in hetzelfde dorp! Nadat ik dat mooie hoofd van hem had gezien op jouw feestje, zat ik een paar dagen later bij hem op de koffie en kreeg ik ook nog een superfood shake erbij. Zo werkt het in het universum.

Er is nog iets wat ik kwijt wil aan je. We zijn al jaren fellows van elkaar, oftewel: verslaafden in herstel. En voor iedereen die wil stoppen met gebruiken, ben je ook een verbindende factor. Je laat zien dat verslaving zelfs te overwinnen is als je tot laat in de avond achter de draaitafels staat in een dampende club. Het middel niet meer gebruiken is één, maar dan begint het echte werk, het werken aan jezelf. En je ziet aan alles dat je daar serieus mee aan de slag bent gegaan. Je bent nog steeds de bescheidenheid zelve, maar daarnaast straal je vooral geluk, blijdschap en peace of mind uit. En het is geen toeval dat je een vrouw naast je hebt, die - een beetje oneerbiedig gezegd, maar goed bedoelt - de kers op jouw jubileumtaart is.

Jaren geleden zat ik in de trein van Amsterdam naar Zandvoort. Tegenover me zat een aantrekkelijke vrouw met haar kinderen. Die kinderen waren druk, maar super leuk. Ze bleven namelijk vragen aan me stellen. Ik weet niet meer welke vragen het waren, maar wel dat ik er serieus op in ging. De moeder verontschuldigde zich een paar keer lacherig, want ze zag ook wel dat ik er schik in had. Ik dacht toen nog: 'Wat een gave, lieve moeder en wat een gave kinderen.'

Die vrouw is jouw Welmoed.

Een relatie kan voor een verslaafde in herstel of een vloek of een zegen zijn. Uit ervaring weet ik dat een tussenweg zelden voorkomt. En ook dat het vaker een vloek dan een zegen is. Er zijn gelukkig uitzonderingen op de regel. Zoals het huwelijk tussen mijn makker René van Collem en zijn Margaretha. En jouw verbintenis met Welmoed.

Ja, Dimitri, het is even over twaalven 's nachts en ik lig prinsheerlijk in mijn eentje in het kingsize bed van het Leonardo (DiCaprio?) Boutique Museum Hotel in de PC Hooftstraat met uitzicht op de Paradiso, waar iedereen op dit moment staat te dansen alsof er geen morgen bestaat. Die after party heb ik niet meer gehaald. Maar dat begrijp je wel.

Dank je wel, dank je wel, dank je wel.

Ik heb een magistrale avond gehad en met mij iedereen die er was, heb ik het idee.

Links Amsterdam 2024 en rechts New York 1996

Rest me nog één ding. Het delen van een geheim met je. We gaan even terug naar het moment dat wij samen in 1996 in New York waren voor het Diesel-feest. Jij had al eerder een taxi naar de feestlocatie genomen als ik samen met een landgenoot (wiens naam ik ben vergeten) voor de ingang van het feest op een rij stuit waar geen einde aan lijkt te komen. In Nederland ben ik dat niet gewend. Dus wat doet deze stampvoetende, verwende klojo? Ik pomp me op en laat de rij, waarin ik o.a. regisseur Oliver Stone en Nastassja Kinski zag staan, achter me en neem de achteringang, waar een grote, boomlange zwarte portier voor staat. Hij kijkt op me neer, maar wat 'ie ook zou doen, zou ik nog steeds hetzelfde tegen hem zeggen: 'Ik ben Dj Dimitri uit Nederland en mijn platenkoffer staat binnen. Mogen we erin? Als ik buiten in de rij ga staan, kom ik te laat op mijn eigen set.'

Maar de portier geeft geen kick. Tijd voor de tweede en laatste poging. 'Prima', zeg ik. 'Maar als ik hier niet achter de draaitafels sta straks, is het jouw verantwoordelijkheid.' Als ik vervolgens weg loop, roept hij me terug. We mogen naar binnen. Bij deze, Dimitri, wil ik daarvoor nog even sorry tegen je zeggen: 'Sorry, ik heb daarna nooit meer je naam misbruikt!'