Heb ik dit geschreven in 2019? Echt?

Van de week had ik een redacteur nodig bij de Telegraaf en gelukkig kon ik zijn mail nog vinden uit 2019, waar zijn mobiele nummer op stond. Dat is het positieve aan een inbox van 163.290 berichten. Wie wat bewaart, die heeft wat.

In het mailtje stond een link naar mijn artikel dat ik toentertijd in 2019 voor de pagina Vrouw van Telegraaf had geschreven. Ik was dat hele stuk vergeten. Toen ik het begon te lezen, ging mijn hartslag omhoog. Ik denk dat als ik dat stuk nu, slechts 5 jaar later, had geschreven, dan was het of niet meegenomen door de redactie of ik zou worden gecanceld door de maatschappij. Of overdrijf ik nu? Lees zelf maar. En laat op mijn Facebook weten of ik overdrijf of niet.

Als het aan minister van Justitie en Veiligheid, Ferd Grapperhaus, ligt worden onvrijwillige seks en seksuele intimidatie ook zonder nadrukkelijk protest strafbaar. Om slachtoffers die 'bevriezen' te beschermen, maar ook om ervoor te zorgen dat opdringerige personen op straat en op internet niet meer zomaar hun gang kunnen gaan. Mick Boskamp weet het zo net nog niet. Volgens hem is het wetsvoorstel een #tikkeltjetemetoo. Hij legt uit waarom.

Op een koude winterdag in het begin van 2019 ging ik met de trein van Zandvoort naar Amsterdam. Toen ik uit wilde stappen op het Centraal Station verloor een jonge vrouw die voor me met haar rug naar me toe stond een handschoen. Ik raapte die op en zei: "Je verliest je handschoen!"

Grootgebracht door vrouwen

Maar ze hoorde me niet, want ze had haar oortjes in en luisterde vermoedelijk naar muziek. Heel voorzichtig en zachtjes legde ik mijn hand op haar schouder. En toen waren de rapen gaar. Ze draaide zich om met een verbeten gezicht, waarop te lezen stond: 'Nog één beweging en ik spuit mijn hele pepperspray-bus leeg in je gezicht.' Bedremmeld gaf ik haar de handschoen. Zonder ook maar iets te zeggen, beende ze weg.

Waarom ik dit vertel? Om te illustreren dat we met zijn allen nogal edgy aan het worden zijn sinds #metoo. Begrijp me goed: ik behoor tot het type man, dat nog nooit gefloten heeft naar een vrouw. Net zoals Mowgli, die in Jungle Book door een wolvenroedel wordt opgevoed, ben ik louter door vrouwen (mijn moeder en oma) grootgebracht.

Balans

Ik houd van vrouwen, ook van hun mindere trekjes. Zonder vrouwen zou ik het ongelofelijk saai vinden op aarde. Trouwens: de aarde zou sowieso heel stil worden zonder vrouwen. En dan bedoel ik niet dat ze luidruchtig zijn, maar dat deze geweldige, fantastische wezens leven geven.

Daarom sta ik ook helemaal achter #metoo. Het moet klaar zijn met al die mannelijke imbecielen die denken dat macht hebben het hoogste goed is in een mensenleven. Het moet over zijn met kerels die een kick krijgen als ze in het bijzonder macht over vrouwen hebben. Maar een zekere balans en een zekere duidelijkheid ten aanzien wat wel en niet kan en wat wel en niet mag zou geen sinecure zijn. Dat zeg ik overigens niet als man, maar als mens.

Wet schiet tekort

Neem het zedenwetsvoorstel van minster Grapperhaus. Seks tegen de wil van de ander moet strafbaar worden, ook als er geen sprake is van dwang, vindt hij. In februari van dit jaar vond Grapperhaus al dat de huidige wet tekort schiet.

Hij reageerde toen met zijn uitspraken op een oproep van PvdA-Kamerlid Kuiken ten aanzien van zaken waarin de verdachte wordt vrijgesproken van verkrachting wegens onvoldoende bewijs, terwijl het slachtoffer bijvoorbeeld iemand met een verstandelijke beperking is of iemand die bijvoorbeeld onder invloed is van drank of drugs.

Vrouwen worden slachtoffer

Om even op het laatste in te haken. Ik heb veel ervaring met drank en drugs. Ik ben een herstellend verslaafde die ruim zes jaar clean & sober is. Ik heb jarenlang cocaïne gebruikt, ook op mijn werkplek en niemand heeft ooit iets gemerkt aan me.

Denk je nou werkelijk, minister Grappenmaker, dat een vrouw die onder invloed van cocaïne een belletje zal doen rinkelen in de slaapkamer bij een man die in opperste staat van opwinding verkeert? De omschrijving van de nieuwe wet wat wel en niet kan is te breed, te vaag en laat teveel over aan de man en de vrouw in kwestie. Met als resultaat dat vrouwen hier ook het slachtoffer van worden.

Onderzoek

Gelukkig anders dan als het een verkrachting betreft, maar toch: slachtoffer. Als mede-oprichter van Mannenzaken zijn we de hele dag met mannen en vrouwen bezig. Zo kreeg ik laatst een Amerikaans onderzoeksrapport onder ogen waar ik van schrok.

In dat onderzoek, uitgevoerd door LeanIn, een belangenbehartigingsgroep voor vrouwen, stond dat maar liefst zestig procent van alle mannelijke managers in Amerika zich oncomfortabel voelt om met vrouwen te werken. Dat is twintig procent meer dan vorig jaar.

Geen gelijkwaardigheid

En het lijkt een geweldige oplossing voor het indammen van seksuele intimidatie, om afstand te bewaren tot vrouwen, maar het leidt wel tot grotere discriminatie van vrouwen. Geen contact betekent ook geen gelijkwaardigheid, de holy grail van de samenleving, geen contact zorgt voor nog meer achterdocht.

Dan krijgen we situaties zoals ik afgelopen winter meemaakte in de trein. De volgende keer laat ik die handschoen gewoon liggen.

Lijkt me geen oplossing.