Zondag is het moederdag

Na de sterfdag en de verjaardag van mama weer een moeilijk momentje voor me. Maar ook een moment voor een grote glimlach.

Wat koester ik de tijd die ik met haar had toen ik als Walter de Rochebrune (een personage van de eveneens overleden Wim de Bie) van augustus 2018 tot aan haar dood eind januari 2019 in haar aangebouwde vakantieonderkomen heb gewoond.

En nee, ik leefde zoals De Rochebrune niet in onmin met mama, al konden we goed kibbelen met elkaar. De volgende dag moesten we daar altijd hartelijk om lachen. Waar ik vooral van genoot en naar uitkeek, waren haar gesproken televisierecensies, waarbij Angela de Jong vergeleken een introverte bakvis was. Ik zal maar niet vertellen wat mama over Humberto Tan zei, want dan denk je dat ze erelid van de Ku Klux Klan was.

Wat bijgaande foto betreft: als Ikea eind jaren vijftig al had bestaan, dan zou je zweren dat mama de lampenkap Skottorp op haar hoofd had gehad. Wat mezelf betreft, ben ik in die 63 jaar tussen toen en nu wel wat veranderd. Al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat niet alles veranderd is.

In onrustige toestand heb ik er nooit klachten over gehad, maar als mijn gedachten vervolgens per ongeluk richting belastingaangifte 2022 gaan, trek ik liever mijn boxershort aan.

Dat gezegd hebbende, word je als man wel creatiever onder en op de lakens als een zekere maatvoering wat ongelukkig uitvalt. Wat maar weer bewijst dat elk nadeel een voordeel heeft.