The Walking Dead in Zandvoort

Overmorgen mag ik weer op Dibbes passen, de hond van mijn vriend en tv-regisseur Paul Aandewiel. Dit weekend moet Paul een tv-programma voor Talpa regisseren en dan kan Dibbes natuurlijk niet mee, want dat gaat John de Mol nooit goed vinden.

Doet me denken aan dat ik vorig jaar rond deze tijd me in de duinen dood schrok met Dibbes. Via onderstaand mailtje aan Paul wordt duidelijk waarom ik dacht dat ik in de serie The Walking Dead was beland...

Lieve Paul,

Alles is okay met Dibbes. Dus je hoeft je niet ongerust te maken. En met mij gaat het ook weer goed. Maar mijn hemel, wat ben ik vanmiddag geschrokken tijdens onze lange wandeling via het Pieperpad naar Bloemendaal en weer terug!

Het gebeurde ongeveer ter hoogte van de mini bunker langs het pad. Altijd als ik daar loop, vraag ik me af wat voor Duitse soldaten daar in hemelsnaam hebben gebivakkeerd. Dat moet de Smurfen SS zijn geweest.

Dibbes kwam tevoorschijn tussen de vegetatie met iets roods in zijn bek. Ik had mijn bril niet op, dus ik dacht eerst dat het een stuk plastic was. Totdat Dibbes dichterbij kwam en ik een harde schreeuw slaakte die ze bij beachclub Woodstock moeten hebben gehoord.

Ik had Dibbes al een tijd niet gezien en mijn aandacht geschonken aan twee andere viervoeters met een iets kleiner formaat, te weten de chihuahua’s Terminator en Scarface, en ik denk dat wat er gebeurde een wraakactie van jouw hond was.

Maar dat neemt niet weg dat als je later op de middag een hapje komt eten bij me, we toch even moeten praten met Dibbes. Vergeet niet dat ik 65 ben en mijn hart - hoewel in goede conditie - toch minder kan hebben dan een jaartje of 20 geleden. By the way: we eten Wiener Schnitzels. Als je die niet lekker vindt, stop ik Dibbes’ nieuwe speeltje in de oven.