Lieve, mooie Patricia Steur,

Op 23 november j.l. werd jouw magnum opus - het schitterende fotoboek Hungry Eyes - ten doop gehouden op een feest in kasteel De Wittenburg in Wassenaar. Ik zeg nadrukkelijk feest, want deze happening was veel meer dan een presentatie. Ik kom daar in dit schrijven nog op terug. Maar voor nu gaan we even terug naar het begin van de bijna 50 jaar die de periode behelst van de foto's in het boek.

Theo en Patricia op het podium van kasteel De Wittenburg.

Want het mooie van het hele verhaal is dat ik jou ook bijna 50 jaar ken. Ik zat nog te denken waarom ik zo weinig herinneringen aan je heb uit die beginperiode van jouw glanzende carrière, waarvoor het Zijne Majesteit de Koning heeft behaagd jou in 2019 tot Ridder In de Orde Van Oranje-Nassau te benoemen.

Volgens een bio die ik op internet vond, begon je met het maken van professionele popfotografie in 1980. Ik weet dat ik je in die periode heb gezien en gesproken, maar omdat ik al min of meer bezig was in mijn hoofd om afscheid te nemen van de Hitkrant, heb ik weinig actieve herinneringen* aan mijn laatste jaar bij het muziekweekblad.

Volgens mij hebben jij en ik ook niet echt samengewerkt toen. Maar je weet het nooit, want ik kon me ook niet meer herinneren wat je tot mijn grote verbazing vertelde in Kasteel Wittenburg. Namelijk dat ik je in '83 gevraagd heb of je wilde poseren voor Playboy (!), het magazine waar ik een jaar daarvoor als redacteur en en factotum in dienst was gekomen.

In het februari-nummer 1984 stond de serie, gefotografeerd door Bart van Leeuwen (helaas overleden in 2017). Die editie heb ik er vandaag even bij gepakt. De pictorial heette Tatoerage en in de aankondiging van het januari-nummer stond: 'Patricia Steur, de bekendste popfotografe van Nederland nu zelf voor de camera. Een plaatje van een vrouw.'

Patricia Steur voor de camera van Bart van Leeuwen

De insteek van de fraaie naakttserie was het fotoboek The Rockstar Tattoo Encyclopedia waarvoor je grote sterren had gefotografeerd met hun tattoos, zoals Ringo Starr, Willy Deville, Brian Setzer van The Stray Cats en Herman Brood. Toenmalige levenspartner Henk Schiffmacher had jou schitterend beschilderd met New Tribalism tattoo-vormen en het geheel werd gefotografeerd op Tenerife.

Die herinnering was ik dus ook even kwijt. Gaat goed met me! Maar wat we daarentegen samen met Patty Brard als styliste (!), Jolanda Soniga als haar & make up artiest, Fransman Gille als producer & chauffeur en als naaktmodel de Nederlandse stierenvechter (!) Isabella Schol in Palm Springs, USA hebben geproduceerd staat me bij als de dag van gisteren.

Van links naar rechts: producer en chauffeur Gille, styliste Patty Brard, ik en jij.

Er was een moment in onze trip, dat er bijna voor had gezorgd dat Patty Brard niet zou uitgroeien tot een absoluut televisiefenomeen, dat ik geen vader meer zou zijn geworden en ja, dat jouw Hungry Eyes nooit was uitgekomen. Op een avond waren we aan het fotograferen in de woestijn, toen we bezoek kregen van een redneck van een nabijgelegen ranch, weet je nog? Hij vroeg of we weg wilden wezen, maar alles was al opgezet, lampen, the whole enchillada en echt veel zin om in te pakken hadden we niet. Toen trok hij een pistool, zo groot als die van Clint Eastwood en begon er een beetje mee te zwaaien.

Stierenvechter Bella en Jolanda van de make-up wilden nog in discussie gaan met de man. Maar Brard, die als inwoner van de VS wist dat je met dit soort gasten niet moest dollen, stak daar meteen een stokje voor, te beginnen met de legendarische woorden: 'It was nice to be here. So long and goodbye.' Toen we snel wegreden, stond die gast nog steeds te zwaaien met zijn schietijzer.. Je had erbij moeten zijn om te voelen dat dit freaky shit was. En wat een geluksvogels zijn jij en ik dat we er 1) bij waren 2) het hebben overleefd.

Links over 1 pagina de Nederlandse stierenvechter Bella, gefotografeerd door Patricia Steur.

We slaan even drie jaar over en voor een Playboy-artikel in het augustusnummer van 1992 had ik de eer om voor jouw camera te verschijnen. De redactie had weer wat bedacht voor me. In die tijd heerste in Nederland en Europa een Chippendales rage. Gasten die kwamen strippen en lapdancen, voornamelijk op vrouwenfeestjes, waar het volgens de verhalen (o.a. mijn verhaal!) heet aan toeging. Fuck tupperware parties! Hier viel tenminste wat te halen voor de vrouw who wants to get even! Sjorren aan die onderboek. Uit moet ' ie!

Toen er op een redactievergadering werd bepaald dat hier een stuk over moest worden geschreven, keek iedereen naar mij. Tenslotte was ik niet lang daarvoor door de VIVA gevraagd om naakt te poseren voor het damesweekblad (zie fotobijschrift bij onderstaande afbeelding). Nadat duidelijk was geworden dat ik de schrijver zou zijn, kwam de volgende vraag: 'Hoe gingen we dit verhaal illustreren?' Heel simpel. Met een glamourfoto van mij als Playmaat van de maand. Er was maar 1 iemand die van mij die foto mocht maken en waar ik me comfortabel bij zou voelen. Jij.

Anno nu zou je denken: die gast is helemaal plat geshopt langs 5 appjes. Maar dit was 1992. En daar deden we toen niet aan. ps. Wat een werk was dat, die bakkebaarden. Fotografie: Patricia Steur.

In het verhaal bij de foto, getiteld 'Mannen zonder kleren' schreef ik: 'Patricia Steur, zelf ooit gefotografeerd voor Playboy en maker van de sexy Cosmo-kalender (met louter Hollandse Chippendales), schoot de foto in haar studio tegenover de Stopera. Ik had nog even geaarzeld of ik mijn borsthaar had moeten scheren, want op die Calvin Klein-advertenties zie je nog geen stoppel, maar dat ging me uiteindelijk toch iets te ver. Patricia moest het maar met me doen zo.'

We maken een groter sprongetje met de teletijdmachine en belanden in het hier en nu. Vorige week had ik je aan de telefoon. Het gesprek ging plotseling over iets dat me raakte. En weet je wat zo mooi was? Dat je, ondanks het feit dat we de deur niet bepaald plat lopen bij elkaar, klaarblijkelijk zo in mijn hart zit, dat ik me kon laten gaan bij je. Zonder dat ik daar ook maar een greintje gevoel van gene bij kreeg. Dat voelde achteraf ook heel erg fijn, kan ik je vertellen.

Ik besluit dit artikel met een aantal foto's van dat geweldige feest op 23 november in Kasteel de Wittenburg in Wassenaar. Foto's die gemaakt zijn door Henk Ros voor Artfotos. Wij waren erbij en het was een onvergetelijke avond. Een avond vol mooie, grappige en ontroerende introducties & speeches (van o.a. Angela Groothuizen en ex-geliefde Henk Schiffmacher), verrassende optredens (van o.a. Douwe Bob) en natuurlijk met jou en jouw beeldschone boek Hungry Eyes als stralende middelpunten. Een avond ook, die tot in de puntjes was georganiseerd door jouw liefde Theo Mayenburg. Wat een mazzelpik moet hij zijn met als levenspartner de steeds mooier en wijzer wordende vakvrouw, die jij bent. En ik? Ik ben gewoon een echte mazzelmick dat ik jou al bijna 50 jaar ken.

p.s. Voor de meelezers: op dit moment is er een fraaie fototentoonstelling rond Hungry Eyes te zien in het Clayton Hotel Amsterdam American, Leidsekade 97, Amsterdam. A must see! De foto's die ik laat zien, is een schijntje van hoe groot de werkelijke buit van fotograaf Henk Ros was. Maar je krijgt een idee. Ik plaats ze ook zonder bijschriften. Beelden zeggen meer dan 1000 woorden. Alleen bij de eerste moet ik wat kwijt.

Ze zeggen vaak dat de beste vrienden in karakter elkaars tegenpolen zijn. Als dat zo is, dan zijn mijn lieve matties Govert de Roos en Patricia Steur de uitzonderingen op die regel. Je hoeft maar een gevoelsmens te zijn en naar deze fantastische foto te kijken en je ziet dat dit dieper dan vriendschap gaat. En wat ik met die uitzondering op de regel bedoel, is dat ze op persoonlijk vlak juist in bijzonder veel opzichten op elkaar lijken. Ze delen sowieso hetzelfde soort - hoe zal ik het noemen? - gedecideerde zachtheid. En mooi ook ze beiden het geluk in de liefde hebben gevonden in twee absolute kanjers (Theo en Monique).

*Met dank aan Mark Rutte, die deze handige opmerking voor 'oldies like me' onbedoeld uit de kast trok.

Zo van:

'Ken je me niet meer?'

'Nee, sorry, ik heb geen actieve herinnering aan jou.'