Mijn 4 dagen ADE in woord & beeld

Lang gewacht en stil gezwegen, nooit gedacht en toch gekregen. Hier is eindelijk mijn verslag van het ADE 2023. Met natuurlijk weer een hoogst curieuze afloop.

De onvolprezen Dj Laatbloeier op het fantastische, qua locatie surrealistische Hartstocht-partijtje van donderdagavond 19 oktober 2023 . Foto: Saar Beau.

Neem je tijd. Het is een lang stuk geworden met gelukkig heel veel beeld. Doe dit. Lees eerst het stuk en bekijk de foto's en fotobijschriften. En pas als je dat gedaan hebt, ga je terug (direct of later) en neem je de filmpjes, linkjes en andere 'cadeautjes' tot je. Hoeft natuurlijk niet. Is slechts een suggestie. Maar omdat ik zelf de aandachtsspanne van een Jack Russel heb en geheid in een filmpje zou blijven steken, geef ik die tip. Ja, heb je nog een vraag? Je praat heel zachtjes. Of ik een controlfreak ben? Waarom vraag je dat? 😅

Het is zondagavond rond een uur of half tien, ergens in een donker straatje in Amsterdam-Noord, als ik niets meer om me heen zie. Waarom het aardedonker is, is omdat ik in de kofferbak van mijn auto lig. Hoe ik daar terecht ben gekomen?

Zo zag het er uit bij Hoogtij tijdens Hartstocht. Maar je moet er echt bij zijn geweest om alles goed te hebben geabsorbeerd. Foto van de geweldige Saar Beau.

Dat kofferbakverhaal kom je tijdens het lezen vanzelf tegen. Laten we dus beginnen bij het begin. Bij het avondfeest van mijn favoriete festival en party-organisatie Hartstocht op een extreem fraaie Amsterdamse locatie. De mooiste die ik misschien wel ooit heb gezien. In een andere tijd en een andere eeuw was ik op een avond ineens in de vermaarde Loft in New York, waar audiofiel David Mancuso Fly Like An Eagle van Steve Miller afwisselde met Saul Makossa van Manu Dibongo. Ik had toen in de late seventies een vriendinnetje op Long Island (ze heette Dolores) en die kende Mancuso. Vandaar. Misschien ben ik wel de enige Nederlander die de - voor de geschiedenis van disco en dance - zeer belangrijke David Mancuso heb ontmoet op een plek die al even legendarisch als de bewoner zelf was. Een loft (en niet zomaar een loft, maar Dé Loft, die zich elke week vulde met de uitgaanselite van New York. Toen ik afgelopen donderdag samen met mijn mattie Sicco en zijn lieve zus Suus de plek in Amsterdam-Noord betrad, waande ik mezelf even in het New York van 1977. Deze Amsterdamse Loft annex uitgebreid dakterras is, zoals ze bij Hoogtij zelf zeggen: 'DE PLEK WAAR EVENTS, SMAAK, CULTUUR EN LIEFDE OP GROTE HOOGTE SAMENKOMEN…'

Dit drietal is een belangrijk onderdeel van de motor die Hartstocht in beweging brengt en houdt. Links Marco Boekel (wie kent 'm niet?), midden de moeder overste van Hartstocht, Henny Visscher en rechts Hartstocht's onverzettelijke bartender en goed vriendinnetje van me, Renée van Milt. Laatstgenoemde mag wat mij betreft de prijs van meest onvermoeibare danseres (of moet ik tegenwoordig danser zeggen?) krijgen. En dat zonder gebruik van middelen, die de boel ogenschijnlijk draaiende houden.

De bescheiden en nimmer op de voorgrond tredende Godfather van Hartstocht, Hilbrand Wouters (alias DepGlobe) liet een gave warm-up set horen. Heel knap! Moet ook fijn voor Dj B.O.B. zijn geweest om in de vibe van DepGlobe aan zijn killer van een set te beginnen.

De vijf verschillende ruimtes van Hoogtij, waar gedanst en gesjanst werd door de Hartstochtelingen, hebben eenzelfde soort indeling als de uit verschillende ruimtes bestaande Kitkatclub in Berlijn. Waarbij Hoogtij ook nog eens op een dak van een hoog gebouw is gevestigd. Vanaf verschillende plekken van het feest hadden we daardoor een adembenemend uitzicht over Amsterdam-Noord. Dat lijkt misschien niet het meest mooie deel van Amsterdam, maar schijn bedriegt. Want vanaf Hoogtij bekeken, is deze omgeving prachtig! Kortom: een betere setting om ADE 2023 in te luiden, hadden we ons niet kunnen wensen. Met meer dan uitstekende sets ook van o.a. DepGlobe (commandant der Hartstocht strijdkrachten Hilbrand Wouters), Dj (en Hartstocht generaal) Bob van der Linden, Miss Melera en J-Richards. Ik werd ook nog even op video geïnterviewd (bij geschenen door Bob)) over waarom ik Hartstocht zo geweldig vind. Zoals gebruikelijk maakte ik van een kort weer een lang verhaal. Ben benieuwd wat ik allemaal heb staan ouwehoeren.

Dag 2 stond in het teken van het middag- en vroege avondfeest van Hernan Cattaneo & Nick Warren in het transformatorhuis bij de Westergas. Vanuit Zandvoort reden we naar Amsterdam-West, maar niet voordat we twee straten van waar ik woon in Zandvoort, Ghislaine hadden opgehaald. Ghislaine is de zus van Ona en de mensen die mijn twee Nachtboek pagina's lazen in de Bassic Groove eind jaren negentig weten wie Ona is. Kan niet anders. Want ik schreef bijna elke aflevering over haar. Ik noemde haar Venus in mijn columns en we woonden samen in de Kalvertoren, schuin boven de RoXY. Mooie, onvergetelijke tijden.

De living room in 1989 van het in Amsterdam gevestigde Hotel Boskamp. Op de avond dat de CD van Danny en mij werd gepresenteerd bij de buren om de hoek, namelijk in de RoXY. Van links naar rechts: vormgever van het CD hoesje Arno Asmus, Danny Howells, Bob van der Linden (die toen al heel erg goed was als Dj en die op de foto het hoesje van onze CD in zijn knuistje houdt geklemd) en de schrijver van het voorwoord en eindredacteur van mijn eerste Nachtboek, de befaamde (muziek)journalist Alfred Bos.

Onze woning aan de Kalverstraat werd gekscherend The Hotel Boskamp genoemd omdat we onderdak gaven aan Dj's, die niet eenzaam en alleen in een hotelkamer wilden gaan zitten kniezen. Zoals Danny Howells, die vaste gast was. Als de mensen die er nu 25 jaar later wonen een wat zurige geur in hun werkkamer ruiken, komt dat vanwege het feit dat dit vroeger the Asparagus Room was in The Hotel Boskamp. Zo geheten omdat Danny op een vroege ochtend de asperges die hij de dag ervoor gegeten had, als een haast welgemikte straal tegen een muur van de desbetreffende kamer had gespuugd. Volgens Danny kwam het allemaal door de wodka, die niet goed meer was. 'Wodka kan nooit niét goed meer zijn!' , voerde ik nog aan. Tevergeefs. Toen we de woning jaren later verkochten aan Chinezen rook het in die kamer nog steeds naar uitgekotst witgoud (zoals asperges worden genoemd). Dus wie weet ruikt het er nog steeds zo.

Oude bekende Ghislaine en moi. Reactie van haar zusje en tevens mijn lieve ex Ona op deze foto (die ik haar geappt had): 'Aaaah, zo lief jullie samen...' Foto: Sicco van Aalten.

Ik was de zus van Ona tegengekomen op een feestje bij Paal 69 aan het Zandvoortse strand. We spraken af om een keertje koffie te gaan drinken samen. Zoals vaak verwateren dit soort halve afspraken. Maar niet met mijn vroegere 'schoonzusje'. Die naar het ADE optreden van Hernan en Nick ging. En wij ook. Eén plus één was nu opeens vier: mijn logee en boezemvriend Sicco, Suus (wat een fijn gezelschap, die zus van Sic!), Ghislaine en yours truly. Ik kan er kort over zijn. We hebben een topavond gehad met z'n vieren. Heel veel gedanst (ik ook voor mijn doen 🫢) en ook veel aan mijn vroegere dinnetje gedacht. Ik hoefde maar naar die knappe Ghislaine te kijken om het gekke gevoel te krijgen dat ik met mijn ex uit was. Maar ook die gedachte was prima! G. kon het heel goed vinden met Suus en omgekeerd. Onze grote vriend Erwin Bakkum kwam ook nog even langs (die met zijn boekingsbureau voor artiesten en Dj's als een tierelier gaat). En ik had aan Sicco spijt betuigt voor mijn hysterische driftbui van die middag, toen hij op slag van vertrekken nog even naar een setje van een Dj wilde gaan luisteren. Kortom: het was één en al gezelligheid.

Ghislaine & Suus & ADE. Mooi om te zien dat uitgaan echt verbindend kan werken. Binnen een mum van tijd hadden de meisjes met elkaar een soort van sismance met elkaar (de vrouwelijke versie van bromance).

De muziek op de vrijdag was natuurlijk dik in orde. Maar in alle eerlijkheid vond ik Hernan niet zo goed als in augustus bij Woodstock. Net als dat ik John Digweed ook beter vind zonder Sasha, vind ik Hernan sterker alleen, dan met een andere Dj samen. En dat geldt omgekeerd ook voor Sasha en Nick Warren by the way.

Maar al met al was de vrijdag een groot succes.

En toen moest de zaterdag nog beginnen, de dag waarop ik in een ADE panel zou zitten en na vijf jaar fysieke onthouding eindelijk weer eens vriend Danny Howells live kon knuffelen (zie vorige alinea's).

Het filmpje begint met Ghislaine en Sicco, die hier even acteert voor de camera, maar die niet meer de flierefluiter is die hij jaren geleden was. Komt omdat hij hopeloos gek is op zijn meisje. Terecht, want wat een lieverd is zij! Als ik vervolgens mijn camera naar Hernan en Nick toe draai, zien we ook nog het haarloze prachthoofd van Dave Seaman, toch wel één van de Dj's, die mij ooit het pad naar verlichting heeft gewezen. Of beter gezegd: van verlichting naar verzwaring en van verzwaring weer naar verlichting. Bijna 67 en het leven lacht me toe. Hoe mooi is dat?

De zaterdag was een drukkere dag dan de voorgaande dagen bij elkaar opgeteld. Eerst bezocht ik met Sicco de door Michele Kelder (op de foto tweede van rechts) super strak georganiseerde ADE Conference (From Beats To Balance: Innovative Healing For Mental Health And Addiction in EDM). Alleen de toevoeging EDM snapte ik niet zo. Een bijna in het niets opgeloste dance-stroming apart benoemen? Volgens mij volstaat Innovative Healing For Mental Health And Addiction in Nightlife. Maar dat was maar een heel klein mini-vlekje op een verder hagelwitte productie. Lieve, zorgzame mensen ook, die zich als vrijwilliger hadden aangemeld om deze dag in de vaart der volkeren op te stoten. Er was ook een panel over dance & drugs, met ondergetekende als 1 van de panelleden. Dit zei ik o.a:

Dat dus.

Op een goed moment vroeg ik me hardop af of we als panelleden wel in de goede richting zaten met wat we bespraken. De gesprekken gingen heel veel over drugs, maar weinig in relatie tot onze geliefde elektronische danscultuur. Ik gooide er vervolgens een stelling uit, ingegeven op basis van eigen ervaring. Ik vroeg aan het publiek hoe het komt dat ik als man van bijna 67 drie dagen lang kan feesten zonder eruit te zien als een wandelend lijk. Simpel. Omdat ik gekozen heb voor feesten waar de muziek top was en er rond middernacht een stop was. Ga even na waarom XTC (en/of coke) en dance een maatschap hebben samen. Die maatschap komt van pas om door te kunnen dansen tot tijdstippen waarop een 'normaal' mensen niet eens meer op zijn benen kan staan, laat staan als een 'normaal' mens tot s' ochtends vroeg non-stop aerobic oefeningen doet. Als feesten om 9 uur 's avonds beginnen en tot 1 a 2 uur 's nachts duren, haal je volgens mij bij een substantieel aantal mensen de drang weg om te gebruiken. Zell redelijk op tijd in bed en dan wil je geen pilletje tikken of marcheerpoeder snuiven, want anders komt er van slapen niks terecht.

Maar al met al vond ik dus dat Michele een wereldprestatie had geleverd met deze speciale conferentie-dag. En niet te vergeten: ik vond het super leuk om met een ander dinnetje van me, Zhirley, in dit panel te hebben gezeten. Bijzondere vrouw (op het filmpje zit ze voor de kijker rechts naast me).

Ik had haar al in de zaal zien zitten: Zella, die samen met haar man Arno het Dj duo MaloMalo vormt (luister HIER naar een prachtmix van het duo). Arno had niet lang voordat het ADE losbarstte zware bronchitis gekregen. Daardoor kon hij niet mee met zijn vrouw. Sicco en ik gingen hierna sowieso wat snacken en daarna naar het 10 jaar Selador-feest (met o.a. Danny Howells, Dave Seaman, Steve Parry, Quivver). Waarom ging Zella niet gezellig met ons mee? Een uurtje later zaten we gedrieën in restaurant Salmuera (aanrader!), schuin tegenover Boom Chicago., waar het 10 jaar Selador-feest al was begonnen. Ook Zella en Sicco konden het goed vinden met elkaar. Ik vind het altijd leuk om vrienden van me, die elkaar net voor het eerst ontmoeten, samen een klik te zien hebben.

Op het moment in de video hierboven dat Danny Dj Steve Parry groet, vergat ik de camera op mijn iPhone uit te zetten en zie je heel veel vloer van Boom Chicago. Maar ik heb het filmpje bewust niet ingekort, omdat de track die je hoort waanzinnig is. Pump up the volume!

Eenmaal binnen in Boom Chicago zagen we dat Danny al stond te draaien! Maar dat was niet afgesproken!😅 Toen we gevieren (Suus had zich ook weer aangesloten) links van het podium gingen staan, kon ik Danny mooi even gadeslaan. Het eerste dat opviel, is dat hij minder begroeiing op zijn gezicht had. Die donkere baard stond hem goed, maar dit oogde wel een stuk jonger. En toen ik hem die typische, korte Danny Howells bewegingen zag maken, gingen mijn gedachtes automatisch terug naar de knotsgekke avonturen die we samen de afgelopen 25 jaar hebben beleefd. Priceless, die herinneringen.

De begroeting bij de Dj booth, die midden op het podium stond, ging natuurlijk gepaard met veel gezoen. We zijn traditiegetrouw gewoon heel klef samen. En dat valt op. Jaren geleden stond ik vanaf een dansvloer naar een set van Danny te kijken en te luisteren, toen een man uit Texas (althans: zo klonk hij) naast me kwam staan. Waarop hij vervolgens naar Danny wees en in mijn oor tetterde: 'That's your little sweetheart up there!'

Toen even later danseressen met bunny oortjes op het podium van Boom Chicago verschenen, vroeg ik aan Danny of die danseressen hem niet ergens aan deden denken. 'Weet je nog?' zei ik tegen hem. 'Het Playboy-feest in de Escape? Met jou en John Digweed als Dj's? Toen stonden er ook bunny's te dansen voor de dj booth. Dat vonden jullie helemaal niet vervelend, zag ik.'

Danny schoot in de lach en zei: 'Ah, Mick, you're still a pervert!'

Ik weet het. Ik heb je twee weken geleden dood gegooid met foto's van Danny en mij. Maar deze hoort er anders wel bij. Dit is de meest recente, backstage Boom Chicago, op zaterdag 21 oktober 2023. Mazzel dat Ronald Pronk op datzelfde moment backstage was, zodat deze fotografie-topper dé foto kon maken.

Backstage kwamen we ook Dj's Eelke Kleijn en Olivier Weiter tegen, grote mannen met grote (Dj-)daden. En nee, ik heb Olivier er niet af geknipt. Die vogel was al gevlogen toen deze foto werd gemaakt. Met van links naar rechts de Dj's Zella, Danny en Eelke. Ik mocht als mini-mick tussen Danny en Eelke instaan. Wel fijn dat ik bij kinderkledingzaak Bambelino een zwart overhemd had gevonden in de uitverkoop.

Tien jaar Selador was een geweldig feest (well done, Chris Haddon and your team! 👏), maar ik zat er aardig doorheen en het was pas tien uur 's avonds! Ik denk dat dit te maken had met het panel eerder op de dag. Ik vond het super tof om daarin te mogen zitten, begrijp me niet verkeerd, maar zulke klussen kosten me wel heel veel energie. Tel daar mijn hysterische hereniging met een lieve, oude vriend bij op en je snapt dat het allemaal een beetje teveel werd voor deze tere ziel. Danny Howells! Sorry that I left the party without kissing you goodbye. I was knackered. Thank God for Whatsapp! Question: did I leave my walker in the Dj booth?

App van Danny nadat ik hem had bericht hoe fijn ik het vond om hem weer te zien:

HIER de link naar de radio-mix uit 1999 waar Danny het over heeft.

En HIER de link naar een hysterische avond en nacht met onze Britse vriend. In 2001 uitgezonden op televisie door The Box.

Vreemde foto, genomen op de zondag bij Todd Terry & Friends, met links de immer vrolijke Bartje Parade, in het midden de vermaarde Amerikaanse Dj Sneak en rechts...I don't know. Ben ik dat? 😅

En toen werd het zondag. Rustdag. Lieve vriend Sicco ging weer naar zijn meisje toe in Arnhem. En ik ging lekker helemaal niks doen. Of zou ik toch op de uitnodiging van Zella in gaan? Ze had gisteren tegen me gezegd dat ze vanwege het ziek zijn van haar man een kaartje over had voor Todd Terry & Friends @ ADE in Club Atelier op de Anthony Fokkerweg bij Amsterdam Schinkel. En of ik mee wilde. Choices, choices! De Todd Terry party was al om negen uur 's avonds afgelopen. En dat gaf de doorslag. Ik besloot om mee te gaan, of beter gezegd af te spreken voor de club. Toen ik rond een uur of vier 's middags (!) in de buurt van de lokatie was, kreeg ik een appje van Stella dat ik voor de deur kon parkeren. Wat ik ook deed. Toen ze aan kwam lopen en ze me stoer tegen mijn Starlet 1998 aan zag staan, de auto die pal voor de ingang stond van club Atelier, moest ze hard lachen. 'Ik bedoelde niet letterlijk voor de deur zetten,' zei ze. 'Typisch jij.' Die laatste opmerking parkeerde ik even om later, na negenen, rustig over na te kunnen denken. Want er moest gedanst worden.

Met Zella (die deze onsie nam) en haar vrienden Martina en Ruud.

Om half negen bracht ik Zella in mijn Starlet naar de volgende straat, waar haar iets luxere auto stond. Voordat we afscheid namen, namen we eerst het feest nog even door. We waren het er unaniem over eens dat de jonge, Nederlandse Dj Linda Meester met haar pompende, jazzy house-set de openbaring van de avond was. We moesten ook lachen om mijn rol die avond. Nu haar Arno er niet bij was, ontfermde ik me over haar als een ervaren cockblocker. Zella, altijd attent, wilde toen ook mijn cockblocker zijn, maar dat was echt niet nodig. Ik ben namelijk een man die single is. En mannen die single zijn, hebben over het algemeen een broertje dood aan cockblockers.

Je kunt ook in een pasfotohokje gaan staan en met je iPhone een foto maken. Net zo makkelijk. Achter mij mijn lieve mattie Marleen, rechts van mij mijn lieve mattie Brigitte (die ik al bijna 30 jaar ken!), Martina, Ruud en mijn lieve mattie Zella.

Nadat ik Zella had uitgezwaaid, deed ik mijn kofferbak open om mijn oplader uit mijn tas te pakken, die achterin stond. Ik deed de achterklep weer dicht en meteen wist ik dat ik mijn autosleutels in de kofferbak had laten liggen. Gelukkig was het portier van de Starlet nog open. Je moet weten dat deze auto zo standaard is als standaard maar zijn kan. Geen airco, geen centrale deurvergrendeling, maar gelukkig wel een motor onder de motorkap. Wat te doen? Simpel. De achterstoelen naar voren kantelen en dan in de kofferbak kruipen en met de tast zoeken naar waar de sleutels liggen. De iPhone die een zaklantaarn wordt, was leeg. Daarom had ik de kofferbak open gemaakt. Om mijn oplader te pakken. Ik besloot op mijn rug naar achteren te schuiven en op dat moment kreeg ik enorme kramp in mijn door het dansen verzuurde benen. Spastisch lag ik languit te watertrappelen zonder water, terwijl mijn benen auto-inwaarts uit de kofferbak staken. Nadat de stormachtige kramp net zo snel verdween als dat 'ie was gekomen, bleef ik- terwijl iets hards onder mijn stuitje voelde (vast de autosleutels) bleef ik even liggen om rustig na te kunnen denken.

Eigenlijk was deze situatie niets bijzonders voor mij. Zolang ik naar het ADE ga, en dat is best wel lang, eindigt dat nooit zoals ik had gehoopt. Maar ik geef niet op. Volgend jaar ga ik weer stinkend mijn best doen voor een normale finale van het Amsterdam Dance Event.

Mijn persoonlijke top 3 van ADE Dj mixen (in willekeurige volgorde)

De set van Linda Meester op Todd Terry & Friends: een openbaring.

De set van Danny Howells op 10 jaar Selador: elke plaat was een echte Danny Howells track.

De set van Dj B.O.B op de Hartstocht Roof Party: mesmerizing. Onbeschrijfelijk goed.

En als uitsmijter de set van Dj B.O.B. op de Hartstocht Rooftop Party.