Breaking News: Oud & Nieuw is voorbij in huize Boskamp

Het is alweer een maand geleden dat het 2024 werd. Maar gevoelsmatig lijkt het alsof het de dag van gisteren was dat het allemaal gebeurde.

Pas twee dagen na het grote feestvieren durfde ik het A. pas te vertellen (nog wel via een spraakbericht) wat I. al wist. Dat op de dag van het afscheid nemen van het oude jaar ik ook afscheid nam van iets dat ik al 67 jaar in mijn mond had zitten, te weten mijn linker hoektand. Die dacht: ik ben nu wel klaar met weer een nieuw jaar, ik piep er alvast tussen uit. Die tand zat al los en ik dacht: na oud & nieuw maak ik echt een afspraak met mijn tandarts. Kijken of hij een gaatje voor me heeft. Lang verhaal kort: als ik lachte, lachte ik als een boer met kiespijn. Al had ik van die hoektand - geluk bij een ongeluk - geen kiespijn meer. Via een spraakbericht op Whatsapp vertelde ik het aan A. Dit was haar reactie:

Vijf minuten later gevolgd door:

A. is een vriendin en I. zeer zeker ook, maar daarbij ben ik ook nog zeven jaar getrouwd geweest met I. Daarom had ik minder gêne om het te vertellen aan haar van die hoektand. Ik bedoel: ze was er bij dat ik het op een avond ergens tussen 1990 en 1997 letterlijk (en helaas dus ook figuurlijk) in mijn broek deed. Als dat je overkomt in het bijzijn van een geliefde, dan is de kop eraf. In 1 keer.

Een tijdlang hebben I. en ik geen contact gehad na de scheiding, maar zie: het leven kan opeens een heel mooi slingerweggetje nemen. We raakten weer in verbinding, met als gevolg een leuke, gezellige, onlosmakelijke vriendschap. Ze is een wonder der natuur. Meer zeg ik niet, want anders floep ik haar leeftijd eruit en dat is niet sjiek. Op Instagram plaatste ze tijdens Nieuwjaarsdag onderstaand filmpje:

Terug naar A. Die ik dertig jaar lang niet had gezien toen ik haar in november j.l. opeens weer tegen kwam. Dat gebeurde in de Haarlemse Phil. bij een concert van De Nederpop All Stars met mijn grote vriend Luc de Bruin, die - het mag worden gezegd - een beestachtig goeie drummer is.

Weer terug naar A. In een drukke, donkere zaal met alleen staanplaatsen een vrouw, die je dertig jaar geleden voor het laatst hebt gezien, in een nanoseconde herkennen van een behoorlijk afstandje, is best wel kras. Toen ik haar voor het eerst in de RoXY zag midden jaren negentig raakte ik meteen gefascineerd door haar. Drugs waren niet haar ding en dat maakte haar sowieso al bijzonder in die club. Als we elkaar troffen bij de beneden- of bovenbar, zei ze altijd tegen me: 'Ben je weer aan het vliegen?' Negen van de tien keer had ze nog gelijk ook.

Selfie van A. @ Tenclub's Hollywood Babylon

Wat een geluk had ik rond deze jaarwisseling, want ik zou beide vrouwen zien tijdens de Oud & Nieuw viering. Als single kan ik gaan en staan waar ik wil en doen wat ik wil. En dit is wat ik wilde. Met mijn vrouwenmaatjes zijn. Weet je trouwens waarom de term happy single is bedacht? Om te laten weten dat je als single ook happy kunt zijn. Een poos geleden zag ik een oude Telegraaf ergens liggen, waarin een artikel stond met als kop ' Single, maar niet sneu.' Singles waren toch überhip en buitengewoon gelukkig? Of werden we weer als zielig beschouwd? Dat zou wel mooi aansluiten bij het weinig vrolijke beeld dat jarenlang bestond over mensen zonder partner. Aan mijn lieve, lieve neef Jeroen Boskamp, die onlangs op 58-jarige leeftijd in zijn slaap onverwachts en veel te vroeg overleed, vertelde ik een aantal jaren geleden dat ik een happy single was (een status die overigens van korte duur was toen ik weer eens verliefd werd).

'Ah,' zei hij. 'Een verstokte vrijgezel!'. Dat klinkt toch minder happy dan happy single. En dat is wel hoe ik me op Oudejaarsdag 2023 voelde. Happy in single zijn. Misschien wel voor het eerst van mijn leven.

At the Tenclub.

Zoals de regelmatige lezer van deze site inmiddels weet, zou ik de Nieuwjaarswisseling gaan vieren in het 'clubhuis' van de stichting Tenclub, die zetelt in de Nes, dat heerlijke smalle Amsterdamse straatje dat evenwijdig loopt aan het Rokin . Daar in het schitterende Mansion zouden alle zalen, sferen en muzikale acts een link hebben met de tijdgeest van de roaring 20's zoals die in de film Hollywood Babylon eigenlijk de echte hoofdrol speelt. En net zoals Playboy vorig jaar bij Tenclub paste, paste ook dit thema bij deze organisatie. Als de lange, strakke handschoenen die Hollywoodster Gloria Swanson in de 20's droeg. Een tijdje geleden had ik gegeten bij I. waar ik vertelde dat ik met Oud & Nieuw naar Tenclub ging en voor de grap vroeg ik: 'Ga je mee?' Daar moest ze inderdaad om lachen, maar tegelijkertijd zei ze: 'Waarom niet?'

Op weg naar het centrum in mijn pijlsnelle Toyota Starlet 1998 zat de stemming er al goed in, toen ik vertelde aan I. dat ik wel heel erg authentiek was zonder hoektand. Want in de twenties van de vorige eeuw was een puntgaaf gebit alleen voorbestemd voor de personages uit Hollywood Babylon.

Levende kunststukjes op Hollywood Babylon.

Terwijl om me heen het feest kolkte, zat ik om drie uur 's ochtends op een tweepersoons bankje in Tenclub de afgelopen uren te processen.

I. was voor middernacht al naar huis gegaan. Ze moest op Nieuwjaarsdag heel vroeg vliegen naar L.A. en wilde begrijpelijk nog even een paar uur slapen. Als we hadden gewacht op het vuurwerk, ook figuurlijk in de club, zou het nog moeilijker zijn geweest om weg te gaan. Slim van mevrouw! Ik liep met haar mee naar de taxi om daarna weer terug te keren naar het feestje. Toeval bestaat niet, want op weg naar de Spuistraat waar de bestelde taxi naartoe zou komen, kwamen we langs het Begijnhof. 'Weet je het nog?' vroeg ze lachend. En of! Daar, in de kapel van het Hofje, waren we in mei 1990 getrouwd.

Vlakbij de Spuistraat aangekomen, kwamen we tot de conclusie dat het absoluut de moeite had geloond voor I. om voor zo'n korte tijdsduur haar twenties outfit te dragen, die haar prachtig stond. Je kunt je voorstellen dat het heel apart voelde, toen ik samen met haar op het feest verscheen. De laatste keer dat ik een smoking had gedragen in haar aanwezigheid, was toen ze me 34 jaar geleden dus het 'ja-woord' gaf. En we waren ook nog eens op een feest dat mijn stoutste verwachtingen overtrof. Ik wist dat alle bezoekers, Tenclub-leden en aanverwanten, de dresscode zouden naleven, maar dat ze er zulke kunststukjes van zouden maken, had ik niet kunnen bedenken. Iedereen had plezier, er werd veel gelachen ook. Behalve natuurlijk door mij. Want ik heb het er misschien niet meer over, maar die hoektand was er ondertussen niet aangegroeid...

(Maandag 5 oktober het slot en ik waarschuw je nu alvast dat het een dramatisch einde heeft).