top of page

Kappa Futur festival was subliem

Foto van schrijver: Mick BoskampMick Boskamp

Het is op de kop af 3 weken geleden dat ik in het fantastische Turijn was voor business and pleasure. Het plezier bestond uit een bezoek op zaterdag 1 juli aan het fantastische Kappa Futur Festival. Daar ontmoette ik een kennis (Sasha), een vriend (John Digweed) en iemand waar ik een grote fan van ben en die ik nog nooit had gesproken of ontmoet (Jon Dixon).


Dit is geen geshopte foto. Hier staan Marcelina Oosthoek (over wie verderop meer) en ik op het VIP deck van de Jäger Stage. Achter ons 20.000 dance tifosi (meervoud van tifoso, dat letterlijk tyfusleider betekent, maar vaak in meervoud gebruikt wordt om Italiaanse fans te duiden, met name voetbalfans).



Zoals in nagenoeg alle voorgaande jaren vond het driedaagse Kappa Futur Festival plaats in het post-industriële Parco Dora, een bijzonder futuristisch park, inclusief gigantische, in het oog springende ijzeren liggers, graffiti en metalen looproutes. Een compleet ander Turijn, waar je vooral in het stadscentrum veel barok (en ja, ook vleugjes Fascismo) tegen komt in de architectuur. De futuristische plek voor deze dance-happening zorgde er mede voor dat het festival, dat dit jaar het 10-jarig bestaan vierde en in die periode regelmatig werd uitgeroepen tot het beste ter wereld, niet alleen een muziek- maar ook echt een kijkfeest werd. Vandaar dat ik voor deze terugblik de nadruk op beelden (stil en bewegend) heb gelegd.



Turijn is de stad van Fiat en van het sportieve modemerk Kappa. Kappa en het jeansmerk Jesus kwamen uit de koker van entrepreneur Maurizio Vitale (die slechts 48 jaar werd en in 1987 overleed). Vitale liet o.a. twee zonen na, waarvan Maurizio Jr. de geestelijke vader van Movement werd, een dance-organisatie die je de Italiaanse ID&T zou kunnen noemen. Vanuit die organisatie ontstond het Kappa Futur Festival. Het enige kleine smetje op de zaterdag dat we er waren, was dat ik me aan het begin van de dag even plaatsvervangend opwond. Bij de VIP-ingang kwam een tekst voorbij, die duidelijk was gejat van de Nederlandse dance-pionier Gert van Veen, bedenker van het Welcome To The Future-concept. En van die naam moet je afblijven, vind ik. Kinderachtig van me? Vast.


Bovenstaand filmpje heb ik dusdanig ge-edit dat het aardig weergeeft, hoe ik onze wandeling naar de VIP Area van de main stage ervoer. Met kloppend hart.


Als je dance-liefhebber bent, heb je de wereldberoemde Dj die het publiek opzweept, naar alle waarschijnlijkheid al herkend. Toen ik Norman Cook alias Fatboy Slim bezig zag, moest ik denken aan de Netflix documentaire Trainwreck: Woodstock 99. Daarin blikt Cook terug op het moment dat er een gestolen bestelbus de Rave tent in kwam rijden en richting Dj booth ging. Niemand wist dat er op dat moment in het busje een meisje werd verkracht. Toen Cook de muziek stil legde, vervolgens door de microfoon riep dat hij pas verder ging met draaien als de bestelbus de tent met 100.000 opgefokte mensen uit was gereden, begon het publiek hem met van alles te bekogelen en moest hij zich verstoppen in zijn kleedkamer. Hier, op Kappa Futur, ging het zo te zien gelukkig een stuk gemoedelijker.


Hier zit ik met Marcelina in het voor festival begrippen fantastische restaurant in de VIP-ruimte, waar een bordje voortreffelijke pasta goedkoper is dan een druipend vette hamburger op een festival in Nederland.


Mag ik je voorstellen aan Marcelina Oosthoek? Marcelina is Nederlandse en woont en werkt in Turijn. We kwamen met elkaar in contact toen ze via LinkedIn reageerde op een podcast over verslaving waarin ik te gast was. Die vond ze sterk. En dat mocht ik weten. We raakten over van alles aan de praat en ik had al snel door dat dit een slimme, zakelijke vrouw was. Met als gevolg dat ik haar vroeg om me bij te staan toen Netflix (!) me in die periode een contract aan bood. Binnenkort meer hierover! De manier waarop ze namens mij zaken deed met de streamingsdienst beviel zo goed, dat we besloten om samen te gaan werken. In de komende tien jaar wil ik nog wel wat leuke dingen gaan ondernemen en ik was het zat om alles alleen te doen. Zeker met mijn ADHD, die met de jaren niet minder wordt, is het handig als je iemand naast je hebt staan die meer dan goed is in plannen en structuur aanbrengen. Ga maar eens kijken op haar LinkedIn-pagina. Dan snap je een beetje wat ze doet.



Ondertussen waren John Digweed en Sasha gearriveerd . Digweed, de schat, had VIP tickets voor ons geregeld. Maar alleen Kappa Futur backstage-personeel mocht backstage. En ook daar zorgde John voor; dat we met hem mee mochten naar het heilige der heiligen, backstage de main stage. Fatboy Slim (rechts voor de kijker) was al even klaar met zijn set en wilde met JD op de foto. Waarschijnlijk uit nostalgie, want Cook had 21 jaar geleden op het strand van het Engelse Brighton met John als warm-up Dj (ja, echt!) een absoluut legendarische set gedraaid voor... 250.000 mensen! Te weten vier keer het verwachte aantal van 60.000. Hier kun je dat bizarre en volledige optreden zien.



De organisatie van Kappa Futur liep als een gesmeerde Ferrari-motor. Back stage stond de Dj of artiesten-apparatuur van de eerstvolgende act al helemaal bedrijfsklaar op wieltjes, die als de vorige Dj of act bijna klaar was, in één keer naar het podium kon worden gereden en worden ingeprikt op de speakers. Speakers die op Kappa Futur niet bepaald misselijk waren. Hier zijn John en Sasha druk bezig om alle muziek in te laden en alvast te testen. Ik ben ook geconcentreerd in de weer. Op mijn mobieltje.



Dit filmpje heeft een mooie geschiedenis. Rond de Millenniumwisseling was ik op uitnodiging van John Digweed in New York. Sasha en hij waren residents in de fameuze en inmiddels al jaren gesloten Twilo (met een tot op de dag van vandaag ongeëvenaard geluidssysteem). Daar vlogen de mannen elke maand vanaf Heathrow in vier uur naartoe per Concorde (tot 2003, want na een fataal ongeluk bij Parijs waarbij alle inzittenden om kwamen, werden de supersonische vliegtuigen voorgoed in de hangars gereden). De avond dat ik in Twilo was, trof ik een opmerkelijk frisse Sasha die net terug was van een vakantie in de Caraïben. Maar na een paar uur draaien was hij weer aardig in de bonen. Mijn toenmalige vriendin maakte toen een foto van Sasha, John en mij waarop eerstgenoemde een obsceen gebaar maakte. Die foto heb ik op mijn mobieltje staan en voor het eerst liet ik die aan Sasha zien tijdens Kappa Futur. Afijn, check het filmpje maar. Vooral die reactie van hem is goud. Sasha is overigens anno nu clean & sober. Good for him.



Nog even op de foto met de Dj/producers Maceo Plex en Diplo en dan is het gaan met die banaan. Overigens viel de set van Maceo en Diplo me zwaar tegen. Ik ben echt wel een fan van Maceo Plex, maar dit was heel plat wat die jongens deden. En bovenop de Dj Booth gaan staan en het publiek opzwepen zoals Diplo deed? Come on! Kijk maar of je vindt dat ik gelijk heb.



Je kunt Sasha en Digweed bepaald geen showboats noemen (😅), maar ze zijn wel retegoed! Dit is een kort stukje om een idee te krijgen. Hier meer samples van hun set op Kappa Futur (zeer onrustig gefilmd, maar hey: not my video!).



Sasha en Digweed zijn zo geconcentreerd bezig dat ze nauwelijks tijd hebben om vanachter het mengpaneel van het adembenemende uitzicht te genieten. Blade Runner 3!


Twee miljonairs (Sasha & Digweed) en een bijna pensionado (ondergetekende).



Waarover heb ik het met ze? Over de komende internationale feesten en clubs waar ze de rest van de zomer draaien. Het zijn er zoveel dat dat ik ze vergeten ben. John heeft me ooit verteld hoe hij van zijn jet lag afkwam. Door van het ene vliegtuig in het andere vliegtuig te stappen. Om te illustreren waar hij zoal draait over de wereld, hier een set in Mendoza, Argentinië. Die lokatie!



Sinds ik twee jaar geleden in de radioshow van Vince Watson een set van Underground Reisstance-lid Jon Dixon hoorde, was ik verkocht. Wat deze man liet horen (nagenoeg alleen maar eigen werk) was zo jazzy, funky, bouncy en swingend dat ik er naar bleef luisteren. Tijdens het autorijden, tijdens het wandelen, zelfs om in slaap te komen (ja, ik ben een aparte). Stiekem was ik nieuwsgieriger naar deze jazz-muzikant turned Dj dan naar mijn Engelse maten. Bleek Jon ook nog een buitengewoon vriendelijke gast te zijn. Hier vertelt hij me dat hij heel nerveus is om op te treden straks omdat zijn vrouw mee is. En dat ze zo kritisch is dat hij het bijna in zijn broek doet.


Zie je dat plekje boven op mijn linker wenkbrauw?



In de nacht van vrijdag op zaterdag 1 lag ik te slapen in het stapelbed van Marcelina's 'Airbnb' (met de de B's van Boskamp). Midden in de nacht werd ik wakker om naar het toilet te gaan, maar ik kon geen hand voor ogen zien. In Italië heb je van die houten rolluiken, die een kamer echt compleet verduisteren. Ik zag dus niet waar ik liep en stootte mijn kop keihard tegen de rand van het stapelbed. Toen ik op het toilet in de spiegel keek, schrok ik me een hoedje. Mijn neus, ogen, wangen en lippen zaten onder het bloed dat uit mijn wenkbrauw stroomde. Had ik weer. De rest van de nacht hield ik angstvallig een grote prop toiletpapier tegen mijn wenkbrauw. Een goed begin (van een festival) is het halve werk.



Een stukje optreden van Jon Dixon (live op toetsen) en de legendarische Carl Craig. Of je houdt er van of je wordt er nerveus van. Met mijn liefde voor jazz en dance, betekent dit voor mij 1 plus 1 = 3. Ik moet zeggen: het viel me mee hoe het publiek er op ging. Ik dacht: de Jager Stage met 20.000 mensen, die uit hun dak gaan als Duplo zich aanstelt, stroomt massaal leeg bij dit duo. Maar dat viel reuze mee.



De epiloog.






image.jpg

Door

Mick Boskamp

bottom of page