Loveland forever

Door omstandigheden ben je zeven maanden niet uit geweest. En dan wordt het zaterdag 9 augustus 2025 en ben je te gast op het jubilerende en uitverkochte Loveland Festival in het Amsterdamse Sloterpark. Hoe voelt dat? Als een zegen? Of als een straf?

Links: met Dj Sven Väth op Mysteryland 2018 (foto: Tuur Thissen), rechts: met Dj Sven Väth op Loveland 2025. Time flies...

Aanstaande vrijdag is het een jaar geleden alweer dat ik met een pagina in de Telegraaf stond. Onder de kop 'Pietje Bell in Uitgaansland' mocht ik o.a. vertellen over de Parade-voorstelling Nightlife voor Dummies, waarin mijn (ruim een kop) grote(re) makker Ronald Molendijk en ik een vrolijke ode aan het nachtleven brachten. Een show die overigens begin volgend jaar de theaters in gaat.

Het was een mooie, spannende tijd, de zomer van 2024.

Maar soms neemt het leven een onvoorziene afslag. Daar kom ik nog wel een keer op terug als ik alles wat beter in kaart kan brengen. Eén en ander had in ieder geval als gevolg dat tot afgelopen weekend mijn feestneus lag te verstoffen. En eigenlijk was ik ook helemaal niet van plan om naar Loveland te gaan. Maar ik kwam er niet onderuit.

Samen met Loveland-oprichter en CEO Marnix Bal. Foto: Bob van der Linden.

Een dag nadat de Britse superster Dj John Digweed een aantal weken geleden bij beachclub Colorado Charlie in Scheveningen had gedraaid, belde hij me vanaf Schiphol. Al bijna dertig jaar lang, ongeveer net zolang als Loveland dit jaar bestaat, hebben we regelmatig telefoonverkeer. Natuurlijk zien we elkaar ook. Bijna altijd als hij in Nederland is. En het gebeurde ook regelmatig dat ik hém opzocht. Vaak in Londen als hij daar een Bedrock-feest gaf. Maar ook op Ibiza, waar hij en Dj Sasha toen nog het terras van Space op stelten zetten. Of in New York waar die twee in de legendarische Twilo, dat allang niet meer bestaat, een marathonset van maar liefst tien uur draaiden op de beste geluidsinstallatie ever.

Eén keer is het gebeurd dat we toevallig op hetzelfde moment in dezelfde stad waren. En niet zomaar een stad, maar Rio de Janeiro. Daar draaide John op een openlucht festival zo ongenadig hard voor zijn doen, dat ik even bang was dat het nabij gesitueerde Christus-beeld met veel geraas en afbrokkelend gesteente de handen voor de oren zou brengen. Maar toen JD me een paar weken geleden belde, was ik hem niet komen opzoeken bij Colorado Charlie. Ik vertelde hem dat ik er de volgende keer wel bij zou zijn. Daarbij realiseerde ik me niet dat dit al heel snel was, namelijk op 9 augustus op Loveland. Afgelopen zaterdag dus.

Sasha en John Digweed in opperste concentratie bezig aan een vier uur durende set op Loveland 2025.

De grote hamvraag is: had ik het er naar mijn zin? Die vraag stelde ik mezelf ook toen ik samen met die andere grote vriend van me, Bob van der Linden alias Dj B.O.B., het festival terrein van Loveland afliep om tien uur 's avonds. Wat hadden we gedaan vanaf vier uur 's middags? We hadden in ieder geval heel veel lol en heel veel plezier gehad met elkaar, met de artiesten die we zagen en met sommige bezoekers. Zoals met het meisje dat aan me vroeg of ik haar kon helpen met haar outfit:

Let vooral op de richting van de rits. Hoe dan?

Om op de vraag in het intro van deze post terug te komen of mijn bezoek aan Loveland een vloek of een zegen was, hoef ik geen seconde na te denken.

Hier in vogelvlucht vijf momenten die me het langst bij zullen blijven:

1) Heel kinderachtig en laat Ronald Molendijk het niet horen, die in onze voorstelling Nightlife voor Dummies tekeer gaat tegen mensen die zich willen onderscheiden met VIP bandjes om hun pols. Maar Bob en ik hadden de holy grail van Loveland-bandjes. Eentje waarmee je ook overal toegang kreeg: het oranje artiestenbandje. Goed geregeld van John!

2) Sven Väth die met louter vinyl een monsterlijk goede set draaide en nog even liet horen waarom hij een gruwelijke pesthekel heeft aan gemakzuchtige Dj's die autosync gebruiken.

(tekst loopt door onder de video)

Sven Väth geniet en dat is zo mooi om te zien.

3) Dat ik de dag en avond mocht delen met Bob van der Linden, de Dj die ook mede-organisator is van het legendarische Drentse Hartstocht Festival straks in september. Met hem heb ik geen autosync nodig. We mixen geweldig en op gevoel en zijn altijd in verbinding met elkaar. We delen ook dezelfde meligheid. En als ik weg had willen gaan, was hij gewoon gebleven. Alles is goed, alles kan. Dat heet vriendschap.

(tekst loopt door onder de foto).

Bob wil een souvenir meenemen naar huis.

4) Sasha en John op de Circle Stage. Pure toverkunst. Laatstgenoemde was er zelf ook heel blij mee, vertelde hij me op de helft van de vier uur durende set. En blij over zijn eigen kunnen is hij zelden, kan ik je vertellen.

5) Dat ik van de vrouwelijke stage-managers frisdrank in een mooi glas kreeg met ijsblokjes. Wat een luxe! Toen één van die twee lieve dames vroeg wat ik met John had waarom ik als enige in de Dj booth mocht staan, vertelde ik haar dat we al 30 jaar goede vrienden zijn. 'Toen moest ik nog vier jaar wachten op mijn geboorte,' zei ze. Oeps!

Toen Bob en ik op de avond van 9 augustus 2025 door de ingang weer naar buiten liepen, moest ik denken aan een film die ik ooit heb gezien met Peter Easyrider Fonda in de hoofdrol. Ik dacht aan de scène waarin een jonge minnares aan hem vraagt hoe hij zijn jeugd heeft doorgebracht. Vervolgens vertelt hij aan haar: 'Heb je ooit weleens gedroomd over een waanzinnige plek waar je nooit bent geweest? Een plek die je je vaag kunt herinneren als je wakker wordt? Maar wie echt op die plek was, sprak de taal en wist de weg. Dat waren voor mij de sixties.'

Hoe bijzonder dat ik al sinds het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw de taal spreek en de weg weet als ik op een dance-feest of -festival ben.