De favoriete Hartstocht foto's van fotograaf Ronald Pronk
Als je een talent hebt en je kunt met dat talent de boer op, dan mag je jezelf gelukkig prijzen. Maar heb je meerdere talenten, dan ben je spekkoper. Ronald Pronk is zo iemand.
Fotografie en tekst: Ronald Pronk
Want Ronald is zowel een uitstekend Dj als een wereldfotograaf. Op het Hartstocht festival, volgens velen het beste en zonnigste dance festival van het jaar, was hij zowel Dj als de royal photographer. Aan hem vroeg ik om zijn beste tien foto's van Hartstocht te laten zien en te vertellen waarom hij tot die keuzes is gekomen.
Mijn eerste foto uit de serie van 10 was dit moment, het festival was echt net open. Renée en An (links) liepen op mij af en ze vielen voor mij direct op, heel netjes gekleed. Terwijl iedereen op slippers liep, had Renée een sjiek rokje aan dat je ook op kantoor aan zou kunnen. An had ook een rok aan (nu vind ik mannen in een rok sowieso al leuk), maar hij had ook een best wel een sjiek deels doorzichtig shirt aan. Ik riep: 'HO WACHT! EVEN DE TWEE BEST GEKLEDE MENSEN OP DE FOTO ZETTEN! Toen kwam een derde persoon aangelopen. Ik herhaalde wat ik daarvoor zei, met een kleine aanpassing: HO WACHT! EVEN DE DRIE BEST GEKLEDE MENSEN OP DE FOTO ZETTEN! De rechter man had namelijk de perfecte festival outfit aan: heel weinig, want het was bloedwarm, en lekker simpel. Het contrast in kleding met de twee jurkjes-dragers kon niet groter zijn. Dit was PRECIES waar Hartstocht voor mij voor staat. Hier mag je zijn wie je bent, mag je dragen wat je leuk vind, mag je houden van wie je wilt houden. Hartstocht heeft voor mij de open minded-sfeer zoals ik die vroeger ook in de IT ervoer. Gewoon jezelf zijn. Het lijkt zo simpel, maar dat is het niet meer in deze tijd. Maar wel op Hartstocht.
De tweede foto die ik inlever moet toch wel de beste foto van mijn Hartstocht-serie zijn. Miss Dominguez draaide fantastisch en die roestige bus was natuurlijk fijn. Het lukte mij op bijna helemaal tegenlicht te schieten, je ziet de zon duidelijk in beeld. Met een perfecte dj houding mixt Anita erop los, zonnetje erbij, beetje lensflare door het tegenlicht (bewust zo opgezocht), tja, deze foto is voor mij af.
De derde foto uit de serie van 10 favorieten, is er eentje van mijzelf samen met Jeroen en Bas. Jeroen was net klaar met draaien, ik had daarvoor gedraaid op deze stage en Bas gaat net beginnen aan zijn set. Ik ben super blij dat ik een set heb kunnen draaien op Hartstocht. Toch is het ook weer complex, twee dingen op 1 dag doen. Ik heb dan ook jammergenoeg het besluit genomen om nooit meer op 1 dag beide taken uit te voeren. Mensen kunnen me dus vanaf nu boeken als Dj, of als fotograaf, maar nooit meer als beiden voor 1 klus. Hiermee ben ik in feite mijn eigen concurrent geworden, ha ha ha. We zullen zien hoe dingen gaan lopen. Zowel als Dj als fotograaf haal ik het onderste uit de kan. Beide disciplines zijn zo verschillend van elkaar, ze vragen ook om een andere mindset, ja, ik merk dat kiezen voor 1 van beiden voor mij het beste werkt.
Deze foto heeft weinig uitleg nodig. Anthony Papa draait hier een weergaloze, werkelijk fantastische set en qua foto dit is hoe ik ze wil maken. Vol met kleur, overzicht en je voelt de sfeer. Storytelling vind ik extreem belangrijk bij mijn fotografie. Het verhaal gaat bij mij boven de techniek. Je moet iets ervaren of beleven als je de foto ziet en dat zit hier wel goed!
Foto 5 is eigenlijk hetzelfde verhaal als bij de foto van Anthony Pappa. Robin Albers alias Jaydee draait hier de sterren van de hemel, je ziet hoe hij geniet. Tel daar de kleurenpracht bij op en het geheel laat deze afbeelding voor mij tot leven komen. Zelf vind ik dit één van de betere Dj-foto's die ik gemaakt heb.
Dit vind ik misschien wel de mooiste foto van het hele festival. Ik vroeg Mick of ik een foto van hem mocht maken. Dat mocht. Klik, klik en klaar. Maar er was wel over nagedacht. Ik zag namelijk de verroeste bus, de zonnebril van Mick, zijn levensverhaal met alle ups, downs en een schat aan ervaringen. Een man die het leven aan alle kanten gezien heeft en er juist vol in staat. Op leeftijd, maar uberhip. De bewerking heeft deze feel nog iets aangezet. Dit is precies hoe ik Mick zie, een hippe kerel met een schat aan levenservaring en een prachtig karakter.
(Ronald heeft deze tekst geschreven met de loop van een revolver tegen zijn nek gedrukt. Nee hoor, ik heb hier niets mee te maken gehad en daarom vind ik het buitengewoon tof van je Ronald! Hele gave foto ook!- MB).
De zevende foto gaat over genot. Op een geluksschaal van 1 tot 10 moet Dj Cris-H hier op een 12 of op een 14 zitten. Dit soort momenten, om die vast te mogen leggen, ja, daar doe ik het voor.
De tekst van foto 7 had ook hier weer kunnen staan, maar deze foto heeft nog een extra laag. De eerste laag is uiteraard de meneer, met zijn prachtige lichaam en tattoos, die duidelijk geniet van het moment waarin hij zich bevindt. Maar in de tweede laag zie je dat er ook veel gebeurt met de andere mensen. Ze zitten stuk voor stuk in een wereld die bekoort en inspireert. Deze foto vertelt mij het verhaal van mensen die genieten van Hartstocht.
En om dan nog even terug te komen op het onderwerp genot. Genot was er op Hartstocht in vele gedaantes. Meer dan ooit, mag ik wel zeggen. Een paar weken na het festival praten mensen nog steeds lyrisch over het festival. Voor mij als fotograaf was het een uitdaging om die emotie op de plaat vast te leggen. Dit is een mooi voorbeeld van een typische foto van mij. Technisch gaat over het randje heen, ik kan wel drie fouten opnoemen. Maar de foto geeft het moment weer en is daardoor onvervangbaar. Ik ben erg kritisch naar mezelf over hoe ik techniek toepas, welke apparatuur ik gebruik en hoe ik op een dag te werk ga.
Dus het is niet dat techniek niet belangrijk voor mij is, integendeel: ik ben wel die nerd die er alles uit wil halen. Maar techniek is wel ondergeschikt aan het resultaat en zeker aan het moment. Deze meneer beleeft op een schijnbaar fijne manier de zone waarin hij zit. Dit is meer dan genieten van muziek alleen, hij voelt de vibe. En die vibe voel je met deze foto.
Foto nummer 10 gaat ook weer over het moment en wat voor een moment. Als we het over lagen gaan hebben, dan heeft deze foto de meeste lagen van allemaal. Ten eerste draaide Nick Muir een weergaloze set, hij liet wel even horen wie de meester is. Onlangs heeft Nick een herseninfarct gehad en tijdens het draaien zie je soms dat het hij zichtbaar moeilijk heeft. Wat een respect dat hij er dan toch staat! Maar dit moment was puur. De emotie en het moment, alles klopte. En de zaal voelde dat ook. Nu zien we jammergenoeg het publiek niet, maar het bewijs dat iedereen mee ging met Nick wordt door de andere drie zichtbare personen geleverd. Ten eerste, kijk naar het gezicht van de videograaf Saar.
Sowieso een prachtig en creatief mens, zij maakt echt toffe dingen. Als ze bezig is dan zie je één en al focus en toewijding. Maar hier was ze een soort van losgekomen van het moment, maar juist ook weer verbonden met het moment. Haar glimlach vertelt het, ze geniet intens en dat kan ook niet anders, want het moment was MAGISCH. Dan iets moeilijker zichtbaar op de achtergrond, maar nog steeds aanwezig in de foto, zijn het gezicht van Hartstocht-founder Hilbrand en de mevrouw aan zijn linkerzijde, die met haar handen meebeweegt op de muziek. Ook daar weer volop genot in beeld.
Deze foto werd genomen op het eind van de set van Nick, dat eigenlijk meteen ook einde van het festival was. Hartstocht was zo bijzonder, omdat mensen verbonden waren met elkaar. En deze foto is één al verbinding.