Daarom is Govert zo goed

De vermaarde fotograaf Govert de Roos exposeert tot 27 augustus a.s. zijn foto's in het DoubleTree Hilton, Sittard. De opening van de expositie werd op 27 mei verricht. Door ondergetekende. En daarom kan het niet anders dat ook dit weer een avontuur was.

Fotografie op de opening: Dave Wuyts

Govert onthult het speciale negenluik van John Lennon en Yoko Ono, foto's die hij in de later beroemde slaapkamer van het Amsterdam Hilton op 15-jarige (!) leeftijd had gemaakt.

Het was een strak draaiboek. Het draaiboek mbt de opening van de expositie van Govert's unieke foto's. Half vijf beginnen was half vijf beginnen en geen seconde later. Maar dat kwam helemaal goed. Ik zou die dag om twaalf uur 's middags vertrekken en dan had ik 4 1/2 uur om op tijd te zijn. Kat in 't bakkie.

Vier uur en 35 minuten na mijn montere vertrek van huis kwam ik met piepende remmen tot stilstand voor de ingang van het DoubleTree Hotel. Ik was even vergeten dat dit het weekend van Pinksteren was en ik was ook even kwijt dat de weg van Zandvoort naar Den Bosch op vrijdag al een crime is, laat staan aan het begin van het Pinksterweekend.

Ik werd meteen naar mijn hotelkamer gedirigeerd waar ik tien minuten de tijd had om bij te komen en me om te kleden. Het eerste dat ik dacht, was: 'Dat red ik nooit in tien minuten.' Ga maar na: ik heb ADHD en mijn Toyota Starlet 1998 is een beetje basic. Dus geen airco, maar ARKO (Alle Ramen Kunnen Open*). En het was die middag erg warm op de autowegen. Ik kon nergens stoppen voor water, want dat ging van mijn tijd af en honger had ik ook. Mijn routebegeleiding voelde zich ook niet minder gestrest, want om de haverklap switchte die van 'je haalt het makkelijk' naar 'je kunt het wel vergeten'.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik bij binnenkomst in het hotel een geestelijk wrak was. Een wrak dat zichzelf in 10 minuten zowel mentaal als fysiek in de plooi moest zien te krijgen. Ik dacht: 'Ik bel de organisatie en bedank ze voor hun geweldige kamer, maar ik zeg ook meteen dat ik de presentatie niet kan doen.'

Twintig minuten later, in een volgepakte, maar nog steeds schitterende ruimte van het DoubleTree Hilton Hotel, begon ik aan mijn openingsverhaal. In mijn drift om zo professioneel mogelijk over te komen, dit om mijn nerveus breakdown te camoufleren, begon ik anekdotes te vertellen. En als die anekdotes nog over Govert waren gegaan, dan was het okay geweest, maar die gingen dus over mijzelf.

'What's new?' hoor ik je verzuchten. Snap ik. Maar zelfs ik ken mijn grenzen. En op de opening van de expositie van een meesterlijke fotograaf met de fotograaf in kwestie naast me het alleen maar over mezelf te hebben, is natuurlijk een absolute gotspe!

Na mijn stand up comedy routine, waarin af en toe een ongemakkelijk lachje viel, sloop ik door de gangen naar mijn kamer. Dat ik zowel links als rechts de waanzinnige foto's van Govert zag, maakten het gevoel dat ik een loser was nog groter.

Zo passeerde ik de meest sexy foto die ooit van Olympisch zwemkampioen Inge de Bruin is gemaakt. Van haar rug. En van haar Olympische medailles.

Even later kwam ik de foto tegen waarop alle kenmerken van Ramses Shaffy verenigd zijn. Variërend van bon vivant naar onzekere artiest. Het is de foto waarop Ramses een motorboot bestuurt. De paarse kleur van het hemd is niet gemanipuleerd.

Eenmaal liggend op mijn hotelbed viel ik als een blok in slaap. Om 's ochtends met een schok wakker te worden. Er was nog een opening te doen. Om 11 uur. Dit keer voor publiek.

Maar daar kan ik kort over zijn: na een nachtje goed slapen was ik weer tot mezelf gekomen en ging het prima allemaal. Tijdens die presentatie zei ik iets dat ik ter plekke had bedacht, maar dat naar mijn gevoel wel hout sneed.

Ik zei zoiets als: 'Hij vindt het altijd heel vervelend dat ik dit zeg, maar zijn foto's zijn uniek. Kijk, we leven in een tijd dat er appjes bestaan die van elke iPhone foto een kunstfoto maakt. In een kwestie van seconden. Govert wil niets weten van die appjes. Govert's fotografie heeft niets met trucage te maken, maar alles met het contact tussen fotograaf en gefotografeerde. En dat contact met Govert - en ik denk dat te weten na 56 jaar vriendschap - is dusdanig dat geportretteerden hun mooiste zelf van binnenuit laten zien aan hem. Zo menselijk kan fotografie dus zijn.'

Hier de Youtube link naar het gesprek tussen Govert en mij op de 27e.

En hieronder de 'eind goed al goed foto'. Met tussen ons in Monique, oftewel Govert's lieve en stralende vriendin.

*