Mijn fotosessie met Erwin Olaf

ERWIN OLAF maakte voor Playboy de linkerfoto van me in december 1985 en de rechterfoto in augustus 1986. Ik was toen 30 jaar en Erwin, twee jaar jonger dan ik, moet toen 28 zijn geweest. Ik neem aan dat je het okay vindt dat ik me nu tot het gisteren op 64-jarige leeftijd overleden prachtmens richt.

Lieve Erwin, nog bedankt dat je me begin jaren tien toestemming hebt gegeven voor het plaatsen van de foto's die je toen einde vorige eeuw van me hebt gemaakt. . Omdat het foto's uit het begin van je carrière betrof, leek me het raadzaam om je een mailtje te sturen met het verzoek of ' ie op Facebook mocht.

Je reactie was helemaal Erwin Olaf: 'hoi Mick, is prima! die foto is van wel erg lang geleden! wel leuk weer terug te zien! dag, erwin'

Lang geleden was het zeker. Het was in 1985 dat ik voor het eerst jouw naam hoorde vallen op de redactie van Playboy. Mijn collega redacteur Guus Luijters werkte samen met jou aan een fotoboek. Dat boek heette Stadsgezichten, met fragmenten uit het Amsterdamse Dromenboek van Guus en met een inleiding van Hans van Manen, van wie je ooit een Hasselblad-camera had gekregen, waarna de rest geschiedenis werd. Van Guus was ik al onder de indruk, maar jouw foto's waren ronduit verbijsterend, in de meest positieve zin van het woord.

Opvallend waren ook de (decente) naaktportretten van Guus en jou op de achterflap van het boek. Als iemand mooie naaktfoto's kon maken zonder ze mooi te maken, was jij het wel.

En toen ik een persoonlijk verhaal ging schrijven over fitness, een artikel met foto voor en foto na een periode hard trainen, waren Guus, de hoofdredacteur, de art-director en ik het unaniem eens over wie de begeleidende foto's moest gaan schieten.

In het artikel De Schepping (verschenen in Playboy nr. 6, juni 1987) schrijf ik: 'De dag voordat ik begon met trainen, maakte Erwin Olaf een foto van me, als bewijs van hoe ik er op dat moment uitzag. Hij zei dat het wel meeviel met me. Dat zei mijn vriendin ook. Dat zijn de meest pijnlijke opmerkingen die je kunt krijgen.'

Foto 2 werd 9 maanden later gemaakt. In die periode dat ik vijf dagen per week in de sportschool trainde, was ik mijn benen en kuiten zichtbaar vergeten, maar daar repte je niet over. Van die middag kan ik me herinneren dat je bleef herhalen hoe gaaf je mijn transformatie vond. Als 'model' had ik nog nooit zo'n complimenteuze fotograaf meegemaakt als jij, zoveel was zeker.

In de jaren daarna kwamen we elkaar veel tegen in het uitgaansleven van Amsterdam, warme, prettige ontmoetingen waren dat. Uiteraard hoorde ik ook andere verhalen over je. Dat je een lastpak was om mee te werken, een perfectionist, die het onderste uit zijn modellen haalde en en er niet voor schuwde om door te gaan als iedereen er wel zo'n beetje klaar mee was. Maar daarom werd je misschien ook wel zo goed. Omdat je letterlijk en figuurlijk grenzeloos was als je talenten tot uiting kwamen.

Als de dag van gisteren kan ik me ook het gesprek herinneren dat we op een bankje boven in de RoXY hadden en waarin we een negatieve overeenkomst bespraken, namelijk dat we in interviews en andere uitingen onszelf kleiner en onbelangrijk maakten. Niet zelden liet je je ontvallen dat je niet begreep waarom je zo populair kon zijn als 'onbeduidende nicht'. En ik maakte mezelf letterlijk kleiner door het over mijn korte benen te hebben en dat ik mijn broeken bij kinderkledingzaak Bambelino kocht. 'Ik weet wel waarom we dat doen,' zei hij. 'Omdat we ons geen raad weten met alle aandacht die we krijgen.'

Waar of niet waar, als mens vond ik je vooral heel erg lief, hartelijk, vriendelijk en gezellig. Daarom ga ik je - ook al zagen we elkaar de laatste jaren zelden - op zeker missen.