Mijn allereerste held is niet meer
Afgelopen woensdag na een lang ziekbed overleed DWS en Nederlands elftal-keeper Jan Jongbloed op 82-jarige leeftijd. Dat was wel even slikken. En dat had een reden...
Jan Jongbloed was een geval apart. Zo besloeg zijn interlandloopbaan maar liefst zestien jaar. Hij begon als voetballer (o.a. als linksbuiten bij VVA) en werd prof als keeper bij DWS in het begin van de sixties. De voetballer in hem zou hij als doelverdediger echter nooit meer los laten. In een wedstrijd speelde hij niet zelden als laatste man, die met de bal aan de voet een aanval opbouwde. Dat was ook de reden dat Rinus Michels hem - toen Jan al jaren niet meer in het Nederlands Elftal had gestaan - opriep als eerste keuze voor het WK van 1974. De 'voetballende' keeper paste perfect in het totaalvoetbal dat Michels voor ogen had. Maar dat alles is niet de reden waarom ik stil stond bij de dood van Jongbloed.
Voordat de vier Beatles mijn idolen werden, was ik helemaal idolaat van Jan Jongbloed. Ik moet een jaar of vijf zijn geweest. Mijn vader Hans Boskamp speelde toen nog met Jongbloed als keeper in het eerste van DWS. Mijn geheugen laat me tegenwoordig af en toe knap in de steek, maar het moment dat Jan Jongbloed op mijn vader afkwam op het parkeerterrein van het Olympisch Stadion zal ik nooit vergeten. Waarom zowel mijn pa als Jan die dag niet speelden en in het publiek zaten, weet ik niet meer. Wel weet ik dat Jan een fameuze Rock 'n Roll kuif had en dat hij me in mijn wang kneep. Niet hard, maar vertederend zachtjes. En dat hij mijn vader in plat Amsterdams 'Hansie' noemde alvorens hem een hug te geven. Had ik ook nog nooit gezien. Twee mannen die elkaar in het openbaar omhelsden. Prachtig vond ik dat.
Het toeval wil dat toen ik in Zandvoort naar de lagere school ging ik in de klas kwam waarin ook Chrissie Jongbloed zat, het neefje van Jan (Chris is nog steeds een dorpsgenoot van me). En dat ik dus allemaal vragen over zijn oom kon stellen. Het 'neefje van' kon zelf ook een aardig balletje trappen. Samen kwamen we in het schoolelftal terecht en bij het jaarlijkse voetbaltoernooi voor de lagere scholen in Zandvoort liet ik me op de schouders tillen als ik een doelpunt had gemaakt. Toen al stond ik graag in het middelpunt van de belangstelling. Twee jaar later hoorde ik From Me To You van The Beatles en verdween mijn interesse voor de keeper. Maar die kuif, dat accent, dat donkere kostuum en die dunne stropdas zal ik nooit vergeten.
Na lang zoeken naar een geschikte afbeelding voor deze herinnering, kon ik mijn ogen niet geloven toen ik op een public domain site (waarop foto's staan die rechten vrij zijn) deze waanzinnige foto vond uit de in 1961 gespeelde wedstrijd tussen Ajax en DWS. Henk Groot, kopspecialist bij Ajax, scoort met het hoofd en Jongbloed en mijn vader (tussen Groot en Jongbloed in) hebben het nakijken.
De eindstand werd 2-2, gelijkspel. Of Jan Jongbloed een goede keeper was? Wist ik veel. In mijn toenmalige levensfase lette ik op hele andere dingen. Op een kuif, op een stem, op wat voor energie iemand om zich heen heeft.
En dat alles had Jan in ruime mate, voelde ik als vijfjarige.
Ps. Mijn goede vriend en oud-hoofdredacteur van Muziekkrant Oor en oud-hoofd fotozaken bij Elsevier Magazine Jan-Maarten de Winter appte me een foto van Jan Jongbloed en zijn vrouw Diny in hun sigaren- annex hengelsportzaak.
Ik appte hem:
Bizar eigenlijk. Na een glanzende sportcarrière begonnen veel voetballers een handel in de allergrootste kankerverwekkers.
Jan-Maarten appte terug:
En - om nog een beetje sportimago te behouden - in hengels.
Voor diezelfde Jan-Maarten (ook een beetje de curator van Boskamp's voetbalgeschiedenis) vond ik DEZE samenvatting van een wedstrijd tussen Ajax en DWS (met Boskamp en Jongbloed) uit 1960. Op 2 minuut 56 seconden in de samenvatting schoffelt mijn vader (met rugnummer 3) een Ajacied onderuit, waarop een penalty volgt 🫢.
