Lieve John Digweed

Lieve John Digweed, deze brief aan jou ben ik al sinds mei 2020 aan het schrijven. In mijn hoofd dan.

Elke keer als ik tegen mezelf zei: ‘En morgen ga je de brief aan John schrijven en begin je zo…’gebeurde er iets in de wereld van John Digweed dat interessant was. Vervolgens kon ik niets anders doen dan de brief toch weer uit te stellen. Want er waren actuele updates. Je had weer eens een bijzondere gast Dj in je wekelijkse 2 uur durende radioshow Transitions, zoals deze week Josh Wink (aflevering 925 inmiddels!). Of ik ontdekte dat jouw Bedrock merchandise lijn wat betreft uitstraling, design en website kon wedijveren met een merk als Zara (wat groene afdruk betreft win je zelfs ruim van Zara, want alle Bedrock-kleding is van gerecycled katoen).

Het betekent dat je je innige liefde voor het Dj vak en de muziek als een hele prettige energie overbrengt op het toch al gevoelige danspubliek.

Ook deze week las ik weer iets waardoor ik dacht: ‘Misschien beter om volgende week die brief te schrijven.’ Want op vrijdag 3 juni draai jij een Dj-set met louter ondergrondse, forward thinking dansmuziek in een nagenoeg uitverkochte en wereldvermaarde Manchester Cathedral. Hoe bijzonder en bijzonder knap is dat? Kijk, van een Armin van Buuren zou je zoiets nog kunnen voorstellen (en niets slechts over Armin!), maar voor een Dj met een innovatieve, experimentele smaak als jij is dat een prestatie van formaat. Het betekent dat je je innige liefde voor het Dj vak en de muziek als een hele prettige energie overbrengt op het toch al gevoelige danspubliek.

Maar dit keer laat ik me niet afleiden en houd ik het op twee onderwerpen die ik doormiddel van deze brief al een tijdje wil delen met je:

De afgelopen twee jaar.

En het album met vier delen Live in London, te samen de registratie van een avond in de hoofdstedelijke club Fabric.

Terug naar het prille begin van deze brief. In mei 2020 wilde ik schrijven aan je dat ik vond dat je iets heel bijzonders deed. Hoewel er geen dance-event of -feest meer plaats had gevonden in de wereld, hield jij het internationale publiek aan het dansen. Met je bijna wekelijkse live Dj sets vanuit de geluidsbunker van je Britse woning hield je duizenden en duizenden luisteraars en dance-liefhebbers van over de hele wereld gekluisterd aan hun soundsystem. Sommigen maakten er een heuse house party van en op de chatbox van Mixcloud Live waren nog nooit zoveel nationaliteiten liefdevol en enthousiast met elkaar in contact.

Dat je in de afgelopen twee jaar maar liefst 47 Bunker Sessies hebt gedaan van gemiddeld 3 tot 4 uur elk zegt alles over jouw commitment om de internationale dance-scene levend te houden in tijden van Corona.

Net zoals je toentertijd jet lags overwon door van het ene vliegtuig in het andere te stappen overwon je nu de Dj-malaise door van het ene naar het andere project te snellen.

Net zoals voor veel Dj’s en producers moeten het desondanks geen gemakkelijke jaren voor jou geweest zijn. Maar in plaats van last te krijgen van een soort omgekeerde burn-out, waarbij Dj’s opbranden van het niks doen (en van het geen energie meer krijgen van de muziek en het publiek), had jij helemaal geen tijd voor die ongein. Via het Bedrock-platenlabel verscheen de ene na de andere muzikale knaller. Je bracht artiestenalbums uit van o.a. Quivver en Satoshi Fumi. En of je wekelijkse twee uur durence radio-show Transitions niet genoeg werk was, ging je ook nog speciale mixen voor Apple Music maken. Net zoals je toentertijd jet lags overwon door van het ene vliegtuig in het andere te stappen overwon je nu de Dj-malaise door van het ene naar het andere project te snellen.

En toen opeens scheen er rond oktober van het 2021 weer licht aan het einde van die donkere tunnel. En mocht je weer buiten en binnen spelen (Nederland volgde overigens aanmerkelijk later in de wereld met horeca en uitgaan). Ik kan me een telefoongesprek met je herinneren rond de tijd dat je je eerste optredens deed na al die maanden van onthouding. Telefoongesprekken met jou zijn altijd leuk en fijn, maar al vrij snel heb je de neiging om het gesprek te eindigen met: ‘Ik laat je maar weer met rust.’

Ik vind dat de meelezers van deze brief zelf maar een oordeel moeten vellen. Wat ik in ieder geval hoor is dat je enorme liefde voor muziek door elke beat heen sijpelt.

Maar in feite bedoel je te zeggen: ‘Ik heb geen tijd meer, ik ga hangen.’ Maar dit gesprek was anders. Toen we hadden opgehangen, keek ik naar de tijdsduur van het gesprek: 42 minuten! En ik kon me niet herinneren dat ik aan het woord ben geweest. Met een energie die ik nog niet van je kende, behandelde je alles wat er op dat moment toe deed voor je. Wereldpolitiek, corona, vaccinatie voor kinderen, je hield niet op. En opeens realiseerde ik me waar die energie vandaan kwam. Je stond weer te draaien voor een live publiek. En wat moet dat goed hebben gevoeld!

Van één van die eerdere Dj-sets (in Fabric op 16 oktober 2021 om precies te zijn) verscheen op 25 februari het album Live in London. En ik kan van alles over deze set, deze mix van 57 tracks zeggen, bijvoorbeeld dat het heel bijzonder is om op een album van jou opeens twee keer de Nederlandse stem van Shari Klein te horen op de track Dwaalgast (1 keer in de Luna Ludmila’s Dub Remix en 1 keer in de Nuno Dos Santes-remix), ik kan vertellen dat ik het album in zijn totaliteit inmiddels wel 20 keer heb gehoord zonder dat het vermoeit. Dat de laatste track de ultieme laatste track is (Weather The Weather in de remix van Laurent Garnier), dat de vier albums voor elke mood geschikt zijn. En dat deze mix voor mij de soundtrack van zomer 2022 wordt. Maar ik vind dat de meelezers van deze brief zelf maar een oordeel moeten vellen. Wat ik in ieder geval hoor is dat je enorme liefde voor muziek door elke beat heen sijpelt.

Hoe groot jouw liefde voor dance is, bewijst onderstaande korte app conversatie die ik een tijdje geleden met je voerde.

Ik kon een track niet vinden op de playlist van Live in London en viel jou daar mee lastig. Ik voegde eraan toe dat het wel sneu was om 65 te zijn zoals ik en nog steeds trainspotter.

Je stuurde een afbeelding van de hoes van het album waarop de track stond en ik appte terug:

’65 and blind.’

‘Better blind than deaf,’ appte je meteen als reactie daarop.

Zoveel houd jij van muziek, John, dat de keuze tussen blind of doof worden geen enkel dilemma voor je oplevert. WoW!

Lieve groet, Mick

p.s. Ik maak zo wel even een Engelse vertaling voor je. Wel een beetje jammer dat je, nadat we elkaar in ’98 voor het eerst troffen, nog steeds geen Nederlands leest en spreekt.